Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ Νο 3
Μάρτυρας ας είναι τούτος ο αγέρας –
η μεγάθυμή του καρδιά-
και στα ορύγματα – σκοτεινή, υπερδραστήριοα,
χωρίς παράθυρο ο ωκεανός, ουσία…

Μήπως γι’ αυτό δεν έπρεπε το κρανίο να αναπτυχθεί
ώστε ολόκληρο το μέτωπο – από τον έναν κρόταφο στον
άλλον,
ώστε τα πολύτιμα ματάκια του,
να μην μπορούν να ενωθούν με το στράτευμα;

Μεγαλώνει το κρανίό στη ζωή
σ’ ολόκληρο το μέτωπο, από τον έναν κρόταφο στον άλλον,
με την καθαρότητα των ραφών του εκνευρίζεται,
σαν θόλος με νοημοσύνη ξεκαθαρίζει,

με τη σκέψη αφρίζει, βλέπει στον ύπνο τον εαυτό του-
το κύπελλο των κυπέλλων και η πατρίδα την πατρίδα-
αστρική ουλή το κεντητό σκουφάκι-
σκουφάκι ευτυχίας -του Σαίξπηρ πατέρας…

Εκατομμύρια σκοτωμένων για το τίποτα
την ατραπό στο κενό διάβηκαν
καληνύχτα! Κάθε καλό σ’ αυτούς
εξ ονόματος των χωμάτινων κάστρων!
[…]
[Από την έκδοση]