€16.20
Διαθεσιμότητα: Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αυτή η νέα έκδοση της Σύγχρονης Εποχής, περιλαμβάνει 3 κείμενα του Λένιν που γράφτηκαν μετά τη νίκη της Οκτωβριανής επανάστασης.
Είναι τρία κείμενα μάχης που ταυτόχρονα φωτίζουν πολλά θεωρητικά ζητήματα για το κράτος, ενώ περιέχουν επιχειρηματολογία διαχρονική στη διαπάλη με την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό.
Το πρώτο κείμενο της συλλογής, «Για το κράτος» αποτελεί διάλεξη που έγινε στο πανεπιστήμιο Σβερντλόφ το 1919, και αποδεικνύει θεωρητικά και ιστορικά πως κάθε κράτος αποτελεί δικτατορία μιας τάξης, της κυρίαρχης.
Το δεύτερο κείμενο με τίτλο «Θέσεις και εισήγηση για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου» αποτελεί εισήγηση του Λένιν στο ιδρυτικό συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, εκεί ο Λένιν ξεσκεπάζει τη λεγόμενη «καθαρή δημοκρατία» και τονίζει το ταξικό περιεχόμενο της έννοιας δημοκρατία, ο Λένιν κόντρα στις προλήψεις του αστικού κοινοβουλευτισμού, αναδεικνύει τους θεσμούς της εργατικής εξουσίας ως ανώτερου τύπου δημοκρατία.
Το τρίτο κείμενο, με τίτλο «Οι εκλογές για τη συντακτική συνέλευση και η δικτατορία του προλεταριάτου» έχει γραφτεί το Δεκέμβρη του 1919 περίπου δύο χρόνια μετά τις εκλογές για τη συντακτική συνέλευση καθώς και τη σύγκληση της ομώνυμης συνέλευσης. Η Πανρωσική Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή των Σοβιέτ αποφάσισε τη διάλυση της «Συντακτικής» ως αστικό σώμα, υπερασπιζόμενη έτσι την εργατική εξουσία ως ανώτερου τύπου δημοκρατία. Με αφορμή αυτό το γεγονός σηκώθηκε αστικός και οπορτουνιστικός κουρνιαχτός ενάντια στους μπολσεβίκους και τη σοβιετική εξουσία.
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη: το φάντασμα της ιστορικής παρακμής. Κυριαρχεί ο φόβος ότι η ώρα της Ευρώπης πέρασε, ότι τα αθάνατα επιτεύγματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού δεν μπορούν πια να επαναληφθούν κι ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε με τη σκέψη πως σε παγκόσμιο επίπεδο η Ευρώπη θα έχει εφεξής ρόλο δευτεραγωνιστικό, ή και κομπάρσου.
Στη διάλεξη αυτή, ένα απ’ τα τελευταία κείμενα που δημοσίευσε πριν το θάνατό του, ο Τζωρτζ Στάινερ επιχειρεί να «γειώσει» τη συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης ― να τη μεταφέρει από τους αιθέρες των μεγάλων ιδεών στο έδαφος της βιωμένης πραγματικότητας.
Τι ορίζει την Ευρώπη; ρωτά ο Στάινερ. Και απαντά: το καφενείο, αυτή η νέα αρχαία αγορά που χωρά τον διανοούμενο και τον πολιτικό μαζί με τον εργάτη και τον άστεγο· το εξημερωμένο και αχόρταγα περπατημένο τοπίο· η διαρκής παρουσία του παρελθόντος στους δημόσιους χώρους ―στους δρόμους, στις πλατείες, στις γέφυρες― και η συνακόλουθη, συχνά ασφυκτική, κυριαρχία της μνήμης· η ριζικά αντιφατική και γι’ αυτό ανεξάντλητα γόνιμη πρωτοκαθεδρία δύο πνευματικών παραδόσεων, της ελληνικής και της εβραϊκής· τέλος, η ιστορικά μοναδική αίσθηση του πεπερασμένου των ανθρώπινων επιδιώξεων και η αναγνώριση της καταστατικής τραγικότητας της ανθρώπινης συνθήκης.
Αρκούν αυτά, αναρωτιέται ο Στάινερ, για να παραμείνει η Ευρώπη μια ιδέα που διεγείρει την ψυχή και τη φαντασία; Ή μήπως είναι καταδικασμένη «να κατοικήσει στο μεγάλο μουσείο περασμένων ονείρων που ονομάζουμε ιστορία.
Ηγεμόνα μου, δεν είμαι σε θέση να σας δώσω μια σαφή αναφορά του μήνα που πέρασα στο Παρίσι, καθώς ήταν ένας μήνας πνευματικής μέθης. Όχι μόνο εγώ, όλοι ήταν μεθυσμένοι: άλλοι από παράλογο φόβο, άλλοι από τρελό ενθουσιασμό, από τρελές ελπίδες. Σηκωνόμουν στις πέντε ή στις τέσσερις το πρωί και κοιμόμουν στις δύο. Ήμουν όλη μέρα στο πόδι, συμμετείχα αποφασιστικά σε όλες τις συναντήσεις και συναθροίσεις, στις λέσχες, στις πορείες, στις βόλτες και στις διαδηλώσεις. Με λίγα λόγια, απορροφούσα με όλες μου τις αισθήσεις, με όλους μου τους πόρους τη μεθυστική επαναστατική ατμόσφαιρα.
Ήταν μια γιορτή δίχως αρχή και τέλος. Έβλεπα τους πάντες και δεν έβλεπα κανέναν, επειδή όλοι χάνονταν σε ένα αναρίθμητο πλήθος που γλεντούσε. Μιλούσα με όλους και δεν θυμόμουν ούτε τι τους έλεγα ούτε τι μου έλεγαν, επειδή σε κάθε βήμα υπήρχαν νέα δεδομένα, καινούργιες περιπέτειες, καινούργια μαντάτα. Προς υποστήριξη κι ενίσχυση του γενικού πυρετού συνέβαλαν ταμάλα και οι ειδήσεις που κατέφθαναν ασταμάτητα από την υπόλοιπη Ευρώπη. […]
Ήταν λες κι ο κόσμος ολόκληρος αναποδογύρισε. Το απίθανο έγινε κοινότοπο, το αδύνατο δυνατό, ενώ το πιθανό και το κοινότοπο έγιναν ανούσια”.
Η Εξομολόγηση γράφτηκε το 1851 κατ’ απαίτηση του τσάρου Νικόλαου ενόσω ο Μπακούνιν βρισκόταν έγκλειστος στις ρωσικές φυλακές αντιμέτωπος με τη θανατική ποινή. Το κείμενο ανακαλύφθηκε το 1919 από τους μπολσεβίκους και εκδόθηκε το 1921, προκαλώντας διαμάχες -που συνεχίζονται έως σήμερα- για το ήθος του Μπακούνιν.
Τι είναι τελικά η Εξομολόγηση; Ένα κείμενο υποταγής του Μπακούνιν στον τσάρο ή ένας πανέξυπνος τρόπος να γράψει την ωραιότερη ελεγεία της επανάστασης του 1848 κάτω από τη μύτη της αστυνομίας; Είναι πρωτίστως ένα ανθρώπινο κείμενο, αντιφατικό όπως ο συγγραφέας του, συνταρακτικό όπως η εποχή του.
Η παρούσα έκδοση, η πρώτη ελληνική 170 χρόνια μετά από τη σύνταξή του, προσπαθεί, με την εισαγωγή του Ζαν-Κριστόφ Ανγκό αλλά κυρίως τον πρόλογο και τον εκτενή σχολιασμό του Γιούρι Στεκλόφ, να αναδείξει ένα γραπτό που λοιδωρήθηκε όσο λίγα στην ιστορία.
Φλογερή ξανθιά 1 × €4.95
Τρεις φιλικοί, έπαρχοι στην Άνδρο 1 × €14.40
των σιωπηλών ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ 1 × €14.40
ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΚΟΥΝΕΛΙ 1 × €9.90
Μια Καριέρα: Η πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη 1 × €12.60
τσαϊνατάουν 1 × €9.60Υποσύνολο: €65.85
