Σκοτεινός καθρέφτης
€18.00
Διαθεσιμότητα: Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
€20.00 €18.00
Διαθεσιμότητα: Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Το όνοµα του Γιάννη Μπεχράκη (1960-2019) είναι άρρηκτα συνδεδεµένο µε τις σηµαντικότερες στιγµές της παγκόσµιας φωτοειδησεογραφίας των τελευταίων δεκαετιών. Μάρτυρας των γεγονότων που συνθέτουν τη σύγχρονη ιστορία και υπερασπιστής εκείνων που την υφίστανται, ο Γιάννης Μπεχράκης ήταν ένας βαθιά στρατευµένος ανθρωπιστής. Κύριο χαρακτηριστικό του ο ρεαλιστικός και ταυτόχρονα ιδεαλιστικός τρόπος καταγραφής της ανθρώπινης τραγωδίας και η συνεχής υπενθύµιση ότι η ελπίδα επιζεί µέσα στη δυστυχία και στην καταστροφή.
Βασισµένο σε σειρά συζητήσεών του µε τον Γιώργο Αρχιµανδρίτη, το βιβλίο “Γιάννης Μπεχράκης – Με τα µάτια της ψυχής” αποτυπώνει µε τρόπο ανάγλυφο τη φιλοσοφία και τον τρόπο σκέψης του πολυβραβευµένου Έλληνα φωτογράφου και µας παραδίδει ατόφια την ποιητική της τέχνης και της ζωής του.
«Μαύρη μέρα στο Παρίσι. Εκεί συναντήθηκα και με τον Jacques C., δημοσιογράφο της “Humanite” και φίλο μας. (…) Φεύγοντας (ο Jacques θα με πήγαινε μέχρι την Ουνέσκο, απ’ όπου είχα φύγει σκαστή για τη διαδήλωση), συνεχίσαμε την έντονη συζήτηση που είχε αρχίσει πρωτύτερα: ήμουν έξω φρενών που το γαλλικό Κ. Κ. και τα συνδικάτα δεν είχαν δραστηριοποιηθεί αποτελεσματικά, εφόσον ήξερα και από προσωπική πείρα τ μέσα και τι δύναμη κινητοποίησης διέθεταν. Και μια στιγμή: «Μη φωνάζεις!» μου λέει ο Jacques. – «Μα κι εσύ φωνάζεις», του λέω στον ίδιο τόνο και εγώ. – «Ναι, αλλά εγώ είμαι στο αυτοκίνητό μου», μου αντιτείνει. Απόμεινα! Μονομιάς κατάλαβα, τη λούστηκα, την κατάσταση της προσφυγιάς. Ήμουν σε ξένο αυτοκίνητο, σε ξένο τόπο, με δικαιώματα περιορισμένα, κατά παραχώρηση.. Και μ’ έπιασε ένα κλάμα… Φτάσαμε στην Ουνέσκο, κατέβηκα από το αυτοκίνητο, αλλά τα δάκρυα, ποταμός, κυλούσαν ασταμάτητα. Και καθώς δεν γινόταν να μην πάω στο γραφείο μου, μπήκα σ’ ένα φαρμακείο και ζήτησα κάτι ασυνήθιστο από τον ξαφνιασμένο φαρμακοποιό: «Κάντε με, σας παρακαλώ, να σταματήσω να κλαίω»…
Ο Jacques δεν είχε, βέβαια, καταλάβει τι «είχε ξεφύγει από το φράχτη των δοντιών του». Λίγους μήνες μετά μου κουβάλησε από την Αθήνα δύο βαλίτσες με ρούχα που του είχαν φορτώσει οι δικοί μας.
Επιλογές και συγκυρίες σε καιρούς δύσκολους οδηγούν σε αφηγήσεις όπου διαπλέκονται τεκμήρια και βιώματα – μια εφηβεία στον Εμφύλιο που τη διαδέχτηκε, δύο φορές, μακρόχρονος ξενιτεμός. Οι απρόσμενες καταστάσεις αναζητούν απαντήσεις, ενώ η διήθηση του χρόνου μεταφέρει στο σήμερα χτεσινές βεβαιότητες και αμφιβολίες. Τα αποτυπώματα στη μνήμη μπορούν να είναι ακόμα εύγλωττα;
Δεσποσύνη! Η χαριτόβρυτος επιστολή σας της 10ης τρέχοντος με ευρίσκει κατά την στιγμήν της αναχωρήσεώς μου για το Γενικόν Αρχηγείον του Αυτοκράτορος. Επειδή δεν ευκαιρώ, δεν ημπορώ να σας απαντήσω διά μακρών, όπως το επιθυμεί η καρδιά μου. ‘Η ελπίδα, όμως, να σας ξαναϊδώ αποτελεί την μοναδική ευτυχία του ταξιδίου μου… Υπάγω να υποβάλω στους πόδας της Αυτού Μεγαλειότητος τις ευχές της χώρας ταύτης, της Ελβετίας, και (ειρήσθω μόνον μεταξύ μας) τις ευχές της Πατρίδος μου. Θα επωφεληθώ αυτής της περιστάσεως όπως συνηγορήσω υπέρ του Domo meo. Ω, Ρωξάνδρα! Δεν ημπορώ να λησμονήσω την χώρα που με γέννησε, τους γονείς μου, τους τάφους των προγόνων μου. Αυτά αποτελούν τους τίτλους της ευνοίας σας προς εμένα. Ο Αυτοκράτωρ, προς τον οποίον εμίλησα για την Πατρίδα μου, συγκινήθηκε και μου εδωσε την άδεια να φροντίσω για τα συμφέροντα της Πατρίδος μας στην κατάλληλη στιγμή. Η στιγμή αυτή φαίνεται ότι ήλθε. Επέδωκα σχετικά υπομνήματα. Πρέπει όμως να υπάγω ο ίδιος για να διαπιστώσω τι ημπορούμε να ελπίζουμε… Η καλύτερη ημέρα της ζωής μου θα είναι εκείνη, κατά την όποία θα ήμπορέσω να σας εκφράσω όλα εκείνα που αισθάνομαι και σκέπτομαι για σας. Τότε θα με δικαιώσετε πληρέστατα και θα με αξιώσετε, για πολλούς λόγους, της πλήρους συμπαθείας σας. ‘Εχω, Δεσποσύνη, πολλά, παράδοξα και σοβαρά να σας είπω. Αλλά καιρός παντί πράγματι… Και ο καιρός αυτός δεν έφθασε ακόμη… Δικός σας. ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΤΟΥΡΤΖΑ (ΖΥΡΙΧΗ, 4/16 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1814.
Η πρώτη βιογραφία που αφηγείται τη γοητευτική ιστορία της Εύας Πάλμερ-Σικελιανού (1874-1952), Αμερικανίδας ηθοποιού, σκηνοθέτριας, συνθέτριας και υφάντρας, γνωστής κυρίως για την προσπάθειά της να αναβιώσει το ελληνικό πνεύμα με τις Δελφικές Εορτές. Όπως αποκαλύπτει η Άρτεμις Λεοντή, το πιο σημαντικό έργο της Πάλμερ ήταν η αναβίωση, στην καθημερινότητά της, της αρχαίας ελληνικής ζωής. Για μισό αιώνα σχεδόν, ντ υμένη με υφασμένες από την ίδια αρχαιοπρεπείς χλαμύδες και σανδάλια, προσπάθησε να κάνει τη σύγχρονη ζωή πιο ελεύθερη και πιο όμορφη, μέσα από μια δημιουργική σύνδεση με την αρχαιότητα. Στη διαδρομή, διασταυρώθηκε με άλλους πρωτοπόρους δημιουργικούς καλλιτέχνες όπως η Νάταλι Κλίφορντ Μπάρνεϋ, η Ρενέ Βιβέν, η Ιζαντόρα Ντάνκαν, η Σούζαν Γκλάσπελ , ο Τζορτζ Κραμ Κουκ, ο Ρίχαρντ Στράους, ο Δημήτρης Μητρόπουλος, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γιώργος Σεφέρης, ο Χένρυ Μίλλερ, ο Πολ Ρόμπσον και ο Τεντ Σον. Έξυπνη και ωραία, με κόκκινα μαλλιά που έφταναν ως το πάτωμα, η Εύα Πάλμερ ήταν μια πλούσια ντεμπιτάντ της Νέας Υόρκης που σπούδασε αρχαία ελληνικά στο Κολέγιο Μπρυν Μορ πριν γυρίσει την πλάτη της στη συμβατική κοινωνία, για να ζήσει ως λεσβία στο Παρίσι. Αργότερα, ακολούθησε τον Ρέυμοντ Ντάνκαν (αδελφό της Ιζαντόρα) και τη σύζυγό του στην Ελλάδα και παντρεύτηκε τον Άγγελο Σικελιανό το 1907. Ταγμένη ολόψυχα στον σκοπό της, η Εύα αναδημιούργησε αρχαίες καλλιτεχνικές μορφές και σκηνοθέτησε αρχαία ελληνική τραγωδία με δική της χορογραφία, κοστούμια, ακόμα και μουσική. Στην προσπάθειά της να αναβιώσει το αρχαίο ελληνικό π νεύμα, καταστράφηκε οικονομικά και επέστρεψε στην Αμερική το 1933. Την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου μπήκε στη μαύρη λίστα επειδή επέκρινε σφοδρά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και δεν κατάφερε να αποσπάσει βίζα για να επισκεφθεί την Ελλάδα παρά λίγους μόλις μήνες πριν πεθάνει. Αντλώντας από το υλικό εκατοντάδων επιστολών που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα και παρουσιάζοντας πολλές αδημοσίευτες ως τώρα φωτογραφίες, η βιογραφία της Πάλμερ είναι μια ολοζώντανη αναδημιουργία της αλησμόνητης ιστορίας μιας σημαντικής αντικομφορμίστριας την οποία μια σύγχρονή της περιέγραψε με τα εξής λόγια: «Είναι η μόνη αρχαία Ελληνίδα που γνώρισα»
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies έτσι ώστε να μπορούμε να σας παρέχουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία χρήστη. Οι πληροφορίες cookie αποθηκεύονται στο πρόγραμμα περιήγησής σας και εκτελούν λειτουργίες όπως η αναγνώρισή σας όταν επιστρέφετε στον ιστότοπό μας και η βοήθεια της ομάδας μας να κατανοήσει ποιες ενότητες του ιστότοπου θεωρείτε πιο ενδιαφέρουσες και χρήσιμες.
Τα απολύτως απαραίτητα cookie πρέπει να είναι ενεργοποιημένα ανά πάσα στιγμή, ώστε να μπορούμε να αποθηκεύσουμε τις προτιμήσεις σας για τις ρυθμίσεις cookie.
If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Google Analytics για τη συλλογή ανώνυμων πληροφοριών, όπως ο αριθμός των επισκεπτών στον ιστότοπο και οι πιο δημοφιλείς σελίδες.
Η διατήρηση αυτού του cookie ενεργοποιημένου μας βοηθά να βελτιώσουμε τον ιστότοπό μας.
Please enable Strictly Necessary Cookies first so that we can save your preferences!