Το ανά χείρας βιβλίο αναφέρεται σε μία κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της δυτικής τέχνης. Πράγματι, στα μέσα του 19ου αιώνα εμφανίζονται οι ρήξεις που θα καθορίσουν ό,τι αποκαλούμε μοντέρνα τέχνη, ενώ κάπου εκατό χρόνια αργότερα, λίγο πριν τα μέσα του 20ού αιώνα, η πορεία αυτή θα ανακοπεί βίαια. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος θα θέσει το καταληκτικό όριο στην παρούσα αφήγηση που ξεκινά από το φαινόμενο των παγκόσμιων εκθέσεων, ως πεδίο επίδειξης των νέων τεχνολογιών και της διεθνούς οικονομίας, παράγοντες που διαμορφώνουν τις μοντέρνες “κοινωνίες των μαζών”. Η ανθρώπινη εργασία, η δόμηση του εικαστικού χώρου, η τοπιογραφία, η διαχείριση του γυναικείου σώματος, η λειτουργία του βλέμματος, η αναζήτηση της εθνικής ταυτότητας, η τέχνη ως έκφραση, ο “πρωτογονισμός”, ο “χαμερπής υλισμός” και η “παρακμή ” είναι κάποιες από τις έννοιες που χαράσσουν εδώ το αφηγηματικό νήμα. Εκτενής αναφορά γίνεται στην αντιπαράθεση “εκφυλισμένης” και “γερμανικής” τέχνης που πραγματοποίησε ο εθνικοσοσιαλισμός, αποκρύπτοντας κάτω από τον καπνό της πυράς των κατεστραμμένων έργων μιάν άλλη αλήθεια: ότι και ο ίδιος ο φασισμός, παρά το αγροτικό του προσωπείο, αποτελεί εξίσου τέκνο της βιομηχανικής εποχής, μιας εποχής που την εγκαινίασαν οι μεγάλες παγκόσμιες εκθέσεις. Με αυτή την ευκαιρία προσεγγίζεται αφενός η ζωγραφική τού Πικάσσο που συγχρονίστηκε με τη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας στα χρόνια του Εμφυλίου, η σχέση των φουτουριστών με το καθεστώς του Μουσσολίνι, μα και η “τρίτη” σημαίνουσα εκδοχή της τέχνης του Μεσοπολέμου, ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός. Η αφήγηση, χωρίς να παραλείπει καλλιτεχνικά γεγονότα και ιστορικά συμβάντα, εστιάζει αφενός σε συγκεκριμένα έργα που αναλύονται σε μεγαλύτερο βάθος και αφετέρου σε ορισμένες έννοιες οι οποίες κρίνονται σημαντικές για την κατανόηση της ίδιας της ιστορίας της τέχνης αυτού του πολυκύμαντου αιώνα.