€16.20
“Ονομάζομαι Anastasia Tsackos Moratalla, είμαι κόρη μιας Ισπανίδας και ενός έλληνα brigadista, μέλους των Brigadas Internacionales”.
Μια ογδοντάχρονη γυναίκα από το Albacete, στα νοτιοανατολικά της Ισπανίας, αφηγείται τη μυθιστορηματική ζωή του πατέρα της. Ήταν ένας από τους περίπου τετρακόσιους Έλληνες και Κύπριους που, μαζί με χιλιάδες εθελοντές από πενήντα τρεις χώρες, κάνοντας προσωπικές υπερβάσεις, άφησαν τις ζωές που έκαναν ως τότε, για να πολεμήσουν τον εθνικισμό στην Ιβηρική.
Τα αρχεία των Διεθνών Ταξιαρχιών και πολλές ακόμα πηγές ρίχνουν φως σε αυτούς τους Έλληνες που δεν απουσίασαν από το πρωτόγνωρο αυτό ραντεβού διεθνισμού και αλληλεγγύης τα τελευταία χρόνια του Μεσοπολέμου. Ποιοι ήταν, γιατί πήγαν στην Ισπανία, ποιες ήταν οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές τους αναφορές, πόσοι άφησαν τις ζωές τους πολεμώντας σε μια χώρα που δεν ήταν η δική τους;
Διαθεσιμότητα: Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Το ανά χείρας βιβλίο αποτελεί μια εισαγωγή στην ιστορία του κεντρικού θεσμικού οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που λειτούργησε, όπως παρατηρεί ο Νικηφόρος Διαμαντούρος στον πρόλογό του, ως κύριος μοχλός για την προώθηση του οράματος των ιδρυτών της Ενωμένης Ευρώπης. Πρόκειται για την ιστορία ενός μοναδικού στην ιστορία θεσμού, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που υιοθέτησε ως ουσιώδη τρόπο λειτουργίας του τη συναίνεση, τον συμβιβασμό και την εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών του, τα οποία δεν ήταν άλλα από τα ευρωπαϊκά κράτη που μόλις είχαν βγει από τον πιο αιματηρό πόλεμο της Ιστορίας, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γραμμένο από έναν άνθρωπο που γνώρισε και υπηρέτησε τους ευρωπαϊκούς θεσμικούς οργανισμούς εκ των έσω, το βιβλίο δεν αποτελεί μια γραμμική αφήγηση της ιστορίας τους αλλά έναν στοχασμό γύρω από τη φύση τους, την ιστορικότητά τους, την ιδεολογία τους και την πρωτοτυπία τους – κυρίως μάλιστα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που έως και σήμερα έχει τον κύριο λόγο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ο αναγνώστης θα γνωρίσει την ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε στις εργασίες της θεσμικής οικοδόμησης της Ευρώπης, με τις δυσκολίες και τις παλινδρομήσεις που εμφανίζονταν κατά καιρούς και που εξακολουθούν, άλλωστε, να υπάρχουν.
Tι κοινό έχουν µια γυναίκα που επιχειρεί να πηδήξει από το µπαλκόνι ξενοδοχείου της οδού Σταδίου αγκαλιά µε την κόρη της, ένας άνδρας αγνώστων στοιχείων που βρίσκεται αναίσθητος στην Πλατεία Συντάγµατος, µια νεαρή που µεταµφιέζεται σε άνδρα και περιπλανιέται νύχτα σε κακόφηµες συνοικίες του Πειραιά, ένας µουσικός που εξορίζεται σε νησί του Αιγαίου, µια Γερµανοεβραία παιδαγωγός που δίνει τέλος στη ζωή της στην Αθήνα, ένας εύπορος οµογενής που αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Αίγυπτο; Πρόκειται για πρόσωπα που η ζωή τους σηµαδεύτηκε από τα ναρκωτικά στις αρχές του 20ού αιώνα, σε µια µεταιχµιακή εποχή, όταν ουσίες µέχρι πρότινος νόµιµες απαγορεύτηκαν.
Το Επί της ουσίας αφηγείται πώς η χρήση και η εµπορία ναρκωτικών έγιναν ποινικό αδίκηµα και συνάµα αναδείχτηκαν σε κοινωνικό πρόβληµα, σε µια διαδικασία που συµπαρέσυρε ατοµικά πεπρωµένα και διαµόρφωσε δηµόσιες πολιτικές. Με βάση νοµοθετικές διατάξεις, αστυνοµικά αρχεία, διπλωµατικά έγγραφα, εγκληµατολογικές, ιατρικές και ψυχιατρικές πηγές, αρθρογραφία στον Τύπο, λογοτεχνικά κείµενα και άλλες µορφές καλλιτεχνικής έκφρασης, όπως το ρεµπέτικο, το βιβλίο εξετάζει τις µορφές και την έκταση που πήρε η χρήση ναρκωτικών στην Ελλάδα. Μελετά τον ρόλο που διαδραµάτισαν αφενός το θεσµικό πλαίσιο και αφετέρου οι κοινωνικές αναπαραστάσεις για τα ναρκωτικά. Διερευνά σε ποιον βαθµό οι εξελίξεις αυτές συνδέονταν µε διεθνείς τάσεις και ποιες ήταν οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής περίπτωσης.
Όµως το βιβλίο δεν είναι µονάχα η ιστορία της εµφάνισης ενός νέου κοινωνικού φαινοµένου. Αναλύει συγχρόνως ευρύτερες ανησυχίες της ελληνικής κοινωνίας που εκφράστηκαν µέσα από τους λόγους περί «τοξικοµανίας» και εξηγούν γιατί η χρήση ψυχοδραστικών ουσιών τροφοδότησε εντέλει έναν «ηθικό πανικό» δυσανάλογο µε τις διαστάσεις του φαινοµένου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η «Ιστορία των ναρκωτικών στην Ελλάδα» φιλοδοξεί να συµβάλει στον νηφάλιο δηµόσιο διάλογο περί εξαρτησιογόνων ουσιών, σε µια περίοδο όπου οι βεβαιότητες και οι πολιτικές για τα ναρκωτικά τίθενται σε ριζική επαναδιαπραγµάτευση.
Δεσποσύνη! Η χαριτόβρυτος επιστολή σας της 10ης τρέχοντος με ευρίσκει κατά την στιγμήν της αναχωρήσεώς μου για το Γενικόν Αρχηγείον του Αυτοκράτορος. Επειδή δεν ευκαιρώ, δεν ημπορώ να σας απαντήσω διά μακρών, όπως το επιθυμεί η καρδιά μου. ‘Η ελπίδα, όμως, να σας ξαναϊδώ αποτελεί την μοναδική ευτυχία του ταξιδίου μου… Υπάγω να υποβάλω στους πόδας της Αυτού Μεγαλειότητος τις ευχές της χώρας ταύτης, της Ελβετίας, και (ειρήσθω μόνον μεταξύ μας) τις ευχές της Πατρίδος μου. Θα επωφεληθώ αυτής της περιστάσεως όπως συνηγορήσω υπέρ του Domo meo. Ω, Ρωξάνδρα! Δεν ημπορώ να λησμονήσω την χώρα που με γέννησε, τους γονείς μου, τους τάφους των προγόνων μου. Αυτά αποτελούν τους τίτλους της ευνοίας σας προς εμένα. Ο Αυτοκράτωρ, προς τον οποίον εμίλησα για την Πατρίδα μου, συγκινήθηκε και μου εδωσε την άδεια να φροντίσω για τα συμφέροντα της Πατρίδος μας στην κατάλληλη στιγμή. Η στιγμή αυτή φαίνεται ότι ήλθε. Επέδωκα σχετικά υπομνήματα. Πρέπει όμως να υπάγω ο ίδιος για να διαπιστώσω τι ημπορούμε να ελπίζουμε… Η καλύτερη ημέρα της ζωής μου θα είναι εκείνη, κατά την όποία θα ήμπορέσω να σας εκφράσω όλα εκείνα που αισθάνομαι και σκέπτομαι για σας. Τότε θα με δικαιώσετε πληρέστατα και θα με αξιώσετε, για πολλούς λόγους, της πλήρους συμπαθείας σας. ‘Εχω, Δεσποσύνη, πολλά, παράδοξα και σοβαρά να σας είπω. Αλλά καιρός παντί πράγματι… Και ο καιρός αυτός δεν έφθασε ακόμη… Δικός σας. ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΤΟΥΡΤΖΑ (ΖΥΡΙΧΗ, 4/16 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1814.
Η ιστορία γράφεται, ολοένα και περισσότερο, στο πρώτο πρόσωπο. Οι ιστορικοί δεν αρκούνται πια να ανασυσταίνουν και να ερμηνεύουν το παρελθόν, νιώθουν τώρα την ανάγκη να αφηγούνται την υποκειμενικότητά τους. Διαμορφώθηκε ένα νέο υβριδικό είδος, με κυριότερα δείγματά του έργα συγγραφέων όπως ο Ιβάν Ζαμπλονκά και ο Φιλίπ Αρτιέρ, οι οποίοι διηγούνται τις έρευνές τους και περιγράφουν τις συγκινήσεις τους σε έντονα λογοτεχνικό ύφος. Αντίστροφα, ακολουθώντας τον Πατρίκ Μοντιανό και τον Β. Γκ. Ζέμπαλντ, ορισμένοι συγγραφείς όπως ο Χαβιέρ Θέρκας, ο Ερίκ Βυγιάρ και ο Λοράν Μπινέ μετακινούν τα σύνορα ανάμεσα σε μυθιστορηματική αλήθεια και ιστορική αλήθεια, δημιουργώντας “μη μυθοπλαστικά μυθιστορήματα”.
Αυτή η ανάδυση του εγώ εγείρει ζητήματα, επιστημολογικά και άλλα, βαθύτερα, που αφορούν τον κόσμο στον οποίο ζούμε, τη νεοφιλελεύθερη λογική του και τον ατομισμό που τη χαραχτηρίζει: σε τελική ανάλυση, αυτός ο ναρκισσισμός των ιστορικών είναι σύμπτωμα της απώλειας του συλλογικού νοήματος της ιστορίας, με φόντο μια συμπιεσμένη στο παρόν αντίληψη και αναπαράσταση του χρόνου (“παροντισμός”). Σε τούτο το δοκίμιο, ο Enzo Traverso αναλύει αυτή την υποκειμενιστική στροφή, υπογραμμίζοντας τις δημιουργικές της δυνατότητες, τις πολιτικές της αμφισημίες και τα εγγενή όριά της.
Η Σεξουαλικότητα στην Ευρώπη τον 20ό Αιώνα 1 × €18.00
Το ανοιχτό 1 × €11.50
Οι Μεγάλες 'Ωρες της Ανθρωπότητος 1 × €7.00
Μελέτες για την αυταρχική προσωπικότητα 1 × €21.60
Αιολική γη 1 × €24.50
Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα 1 × €9.60
Αφανισμός 1 × €20.00
Θησαυρός κρητικών στερεότυπων εκφράσεων 1 × €13.50
Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ 1 × €10.80
Η σκιά του εαυτού μας 1 × €15.30Υποσύνολο: €151.80
