€16.20
“Ονομάζομαι Anastasia Tsackos Moratalla, είμαι κόρη μιας Ισπανίδας και ενός έλληνα brigadista, μέλους των Brigadas Internacionales”.
Μια ογδοντάχρονη γυναίκα από το Albacete, στα νοτιοανατολικά της Ισπανίας, αφηγείται τη μυθιστορηματική ζωή του πατέρα της. Ήταν ένας από τους περίπου τετρακόσιους Έλληνες και Κύπριους που, μαζί με χιλιάδες εθελοντές από πενήντα τρεις χώρες, κάνοντας προσωπικές υπερβάσεις, άφησαν τις ζωές που έκαναν ως τότε, για να πολεμήσουν τον εθνικισμό στην Ιβηρική.
Τα αρχεία των Διεθνών Ταξιαρχιών και πολλές ακόμα πηγές ρίχνουν φως σε αυτούς τους Έλληνες που δεν απουσίασαν από το πρωτόγνωρο αυτό ραντεβού διεθνισμού και αλληλεγγύης τα τελευταία χρόνια του Μεσοπολέμου. Ποιοι ήταν, γιατί πήγαν στην Ισπανία, ποιες ήταν οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές τους αναφορές, πόσοι άφησαν τις ζωές τους πολεμώντας σε μια χώρα που δεν ήταν η δική τους;
Διαθεσιμότητα: Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Τα κεφάλαια του παρόντος βιβλίου μπορούν να διαβαστούν είτε ως σύνολο είτε αποσπασματικά. Ο αναγνώστης που θα θελήσει να περιπλανηθεί στην ξένη χώρα την οποία αποτελεί για εμάς ο 17ος αιώνας μπορεί να επιλέξει ελεύθερα τη διαδρομή που θα ακολουθήσει. Εάν αρχίσει από το πρώτο κεφάλαιο, θα συναντήσει ανθρώπους που πάσχισαν να αποδείξουν κάτι που σήμερα μοιάζει αυτονόητο: ότι το μυθιστόρημα αποτελεί ένα ξεχωριστό είδος λόγου. Εάν πάλι η επιλογή του είναι να διατρέξει το δεύτερο κεφάλαιο, θα έρθει αντιμέτωπος με το δίλημμα στο οποίο προσέκρουσαν όσοι κλήθηκαν να γράψουν την ιστορία του Λουδοβίκου ΙΔ’: πώς δηλαδή να συγγράψουν έναν πανηγυρικό χωρίς να δίνουν την εντύπωση ότι κολακεύουν τον υψηλό προστάτη τους. Εφόσον, τέλος, κάποιος προτιμά να ξεκινήσει από το τέλος, θα χρειαστεί να αναλογιστεί μια παράδοξη υπόθεση: ότι η ιστορία μπορεί, τελικά, να είναι ένα καλλιτεχνικό είδος, κάπου ανάμεσα στο θέατρο, το έπος και τη ρητορική. […]
Το αόρατο νήμα που συνδέει τους λόγους περί ιστορίας είναι η διαπίστωση ότι ο στοχασμός επί του παρελθόντος δεν αντιστοιχεί σε μια απλή τεχνική διαδικασία τεκμηρίωσης αλλά, πολύ περισσότερο, σε μια απόπειρα μετάφρασης των προκλήσεων (κοινωνικών, πολιτικών ακόμα και φιλοσοφικών) που θέτει το εκάστοτε παρόν.
Το κείμενο “Αυτός ο Πόλεμος” είναι η μαρτυρία, η εξομολόγηση, η προσπάθεια εξιλέωσης και ταυτόχρονα η προ φητεία ενός μεγάλου συγγραφέα για την πατρίδα του, τους συμπολίτες του, τον κόσμο της εποχής του αλλά και τον εαυτό του.
Γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 1939 και προοριζόταν για τη νεοϋρκέζικη Herald Tribune. Στις αρχές του επόμενου χρόνου κυκλοφόρησε και στα γερμανικά, αλλά οι ναζί κατέσχεσαν όλα τα αντίτυπα όταν εισέβαλαν στο Άμστερνταμ.
Ο εθνικοσοσιαλισμός εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις ιστορικές και οικονομικές κακουχίες του γερμανικού λαού. Η δικτατορία βρήκε πρόσφορο έδαφος στα πάθη του, τα παρόξυνε και τα ποδηγέτησε.
Όταν ένας λαός γίνεται σύσσωμος έρμαιο μιας τραχιάς, στριγκής, ημιπαράφρονος φωνής και αφήνεται να υπνωτιστεί από υποβλητικές μαζικές τελετές συλλογικής μύησης προκειμένου να αναπληρώσει αυτό που έχει, υποτίθεται, χάσει,ποια δύναμη του λόγου μπορεί εδώ να αντισταθεί; Η ψυχική, πνευματική, ηθική και πολιτική παράδοση έχει επιτελεστεί πολύ νωρίτερα.
Η ιστορία αυτή εμπεριέχει μια αιώνια υπόμνηση και προειδοποίηση για τις δημοκρατίες. Το διάβημα του Τόμας Μαν είναι, νομίζω, συμβολικό και εκφράζει την ανάγκη του να μιλήσει χωρίς να ελπί- ζει. Ως εθνικός συγγραφέας, δεν μπορεί να ελπίζει.
Προβαίνει, εντούτοις, σε μια σειρά από ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις που δεν είναι απλές διαπιστώσεις αλλά, αν προσέξουμε, έχουν κατά βάθος έναν ηθικό χαρακτήρα, κάτι σαν συμβολική εξιλέωση ενός ολόκληρου έθνους. Οι Γερμανοί παρασύρονται από την άθλια προπαγάνδα και την εγκληματική αγκιτάτσια του αντισημιτισμού και του ρατσισμού και καταδέχονται μια κίβδηλη ανακούφιση των παθών τους: δαιμονοποιώντας τους Εβραίους και άλλους, μπορούν επιτέλους να νιώσουν οι ίδιοι υπέρτεροι, ισχυροί, ανίκητοι.
Όπως, όμως, ορθά επισημαίνει ο Μαν, το αίσθημα φυλετικής ανωτερότητας λίγη χαρά έμελλε να δώσει σε εκείνους που, με τις επιλογές τους, όχι μόνο έβαλαν τις βάσεις της μελλοντικής τους καταστροφής, αλλά στάθηκαν προπάντων οι ίδιοι μάρτυρες του αργού και βασανιστικού ηθικού τους θανάτου.
Από το Επίμετρο του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου
Το ανά χείρας βιβλίο αποτελεί μια εισαγωγή στην ιστορία του κεντρικού θεσμικού οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που λειτούργησε, όπως παρατηρεί ο Νικηφόρος Διαμαντούρος στον πρόλογό του, ως κύριος μοχλός για την προώθηση του οράματος των ιδρυτών της Ενωμένης Ευρώπης. Πρόκειται για την ιστορία ενός μοναδικού στην ιστορία θεσμού, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που υιοθέτησε ως ουσιώδη τρόπο λειτουργίας του τη συναίνεση, τον συμβιβασμό και την εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών του, τα οποία δεν ήταν άλλα από τα ευρωπαϊκά κράτη που μόλις είχαν βγει από τον πιο αιματηρό πόλεμο της Ιστορίας, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γραμμένο από έναν άνθρωπο που γνώρισε και υπηρέτησε τους ευρωπαϊκούς θεσμικούς οργανισμούς εκ των έσω, το βιβλίο δεν αποτελεί μια γραμμική αφήγηση της ιστορίας τους αλλά έναν στοχασμό γύρω από τη φύση τους, την ιστορικότητά τους, την ιδεολογία τους και την πρωτοτυπία τους – κυρίως μάλιστα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που έως και σήμερα έχει τον κύριο λόγο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ο αναγνώστης θα γνωρίσει την ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε στις εργασίες της θεσμικής οικοδόμησης της Ευρώπης, με τις δυσκολίες και τις παλινδρομήσεις που εμφανίζονταν κατά καιρούς και που εξακολουθούν, άλλωστε, να υπάρχουν.
Δεσποσύνη! Η χαριτόβρυτος επιστολή σας της 10ης τρέχοντος με ευρίσκει κατά την στιγμήν της αναχωρήσεώς μου για το Γενικόν Αρχηγείον του Αυτοκράτορος. Επειδή δεν ευκαιρώ, δεν ημπορώ να σας απαντήσω διά μακρών, όπως το επιθυμεί η καρδιά μου. ‘Η ελπίδα, όμως, να σας ξαναϊδώ αποτελεί την μοναδική ευτυχία του ταξιδίου μου… Υπάγω να υποβάλω στους πόδας της Αυτού Μεγαλειότητος τις ευχές της χώρας ταύτης, της Ελβετίας, και (ειρήσθω μόνον μεταξύ μας) τις ευχές της Πατρίδος μου. Θα επωφεληθώ αυτής της περιστάσεως όπως συνηγορήσω υπέρ του Domo meo. Ω, Ρωξάνδρα! Δεν ημπορώ να λησμονήσω την χώρα που με γέννησε, τους γονείς μου, τους τάφους των προγόνων μου. Αυτά αποτελούν τους τίτλους της ευνοίας σας προς εμένα. Ο Αυτοκράτωρ, προς τον οποίον εμίλησα για την Πατρίδα μου, συγκινήθηκε και μου εδωσε την άδεια να φροντίσω για τα συμφέροντα της Πατρίδος μας στην κατάλληλη στιγμή. Η στιγμή αυτή φαίνεται ότι ήλθε. Επέδωκα σχετικά υπομνήματα. Πρέπει όμως να υπάγω ο ίδιος για να διαπιστώσω τι ημπορούμε να ελπίζουμε… Η καλύτερη ημέρα της ζωής μου θα είναι εκείνη, κατά την όποία θα ήμπορέσω να σας εκφράσω όλα εκείνα που αισθάνομαι και σκέπτομαι για σας. Τότε θα με δικαιώσετε πληρέστατα και θα με αξιώσετε, για πολλούς λόγους, της πλήρους συμπαθείας σας. ‘Εχω, Δεσποσύνη, πολλά, παράδοξα και σοβαρά να σας είπω. Αλλά καιρός παντί πράγματι… Και ο καιρός αυτός δεν έφθασε ακόμη… Δικός σας. ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΤΟΥΡΤΖΑ (ΖΥΡΙΧΗ, 4/16 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1814.
Το οχυρό 2 × €13.50
Οι Μεγάλες 'Ωρες της Ανθρωπότητος 1 × €7.00
Το Μαύρο Βιβλίο 2 × €20.70
Εταίρες ιερόδουλες και πόρνες. Ιστορία του αγοραίου ερωτα. 1 × €35.50
Οι όμηροι του Γκαίρλιτς 1 × €14.00
Φυγή στο σκοτάδι 1 × €9.50
Η Άνοδος Των Μπολσεβίκων Στην Εξουσία 1 × €15.00Υποσύνολο: €149.40
