€50.00
Ο Φώτης Κόντογλου, ο ζωγράφος που πρωτοστάτησε στο κίνημα για τη στροφή της Ελληνικής τέχνης του 20ου αιώνα προς την πνευματική ένταση της βυζαντινής παράδοσης και τη δροσιά της λαϊκής ζωγραφικής, και αναβάπτισε στα νάματα της Ορθόδοξης Θεολογίας την εκκλησιαστική μας ζωγραφική, ελκύει, είκοσι πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του, την αγάπη του κόσμου και το ενδιαφέρον των μελετητών.
Τι κρύβεται πίσω από τη σαγηνευτική δύναμη της τέχνης; Ο Άλφρεντ Τζελ προτείνει μια θεωρία που αποκλίνει ριζικά από προηγούμενες ερμηνείες. Υποστηρίζει ότι οι αισθητικές θεωρίες υιοθετούν μια εξαιρετικά παθητική στάση απέναντι στα έργα τέχνης. Ο ίδιος επιλέγει, αντίθετα, να δώσει το βάρος στην τέχνη ως μορφή δράσης. Τα έργα τέχνης εκφράζουν περίπλοκες προθετικότητες και διαμεσολαβούν την κοινωνική δράση στη δική του θεωρητική σύλληψη, τα πρόσωπα και τα αντικείμενα τέχνης συγχωνεύονται. Ο Τζελ διερευνά την αντιληπτική ψυχολογία των διακοσμητικών σχεδίων με μοτίβα, την τέχνη και την ιδιότητα του προσώπου, την τέχνη στις σχέσεις της με θρησκευτικές πρακτικές, όπως είναι η δαιμονοληψία, ή ειδωλολατρία και οι χριστιανικές εκκλησιαστικές τελετές. Το βιβλίο Τέχνη και δράση ολοκληρώθηκε λίγο πριν από το θάνατο του συγγραφέα σε ηλικία 51 ετών, τον Ιανουάριο του 1997. Πέρα από την εθνογραφική οξυδέρκεια και τη θεωρητική εμβάθυνση, το έργο του Τζελ χαρακτηρίζεται από διεπιστημονικότητα, εκλεκτικισμό, ευρηματική και συχνά αναπάντεχη επιχειρηματολογία, προκλητικούς θεματικούς και νοητικούς συνδυασμούς, ευφάνταστες και εντυπωσιακές συνθέσεις και γενικεύσεις. Στηρίζεται στην αντισυμβατικότητα, την έκπληξη, τη δημιουργικότητα και τη διατύπωση μη αναμενόμενων, αλλά οικουμενικής εμβέλειας, θεωριών. Η επιχειρηματολογία του Τζελ αναπτύσσεται μέσα από τη λεπτομερή συζήτηση θεωρητικών ζητημάτων που άπτονται της ανθρωπολογίας, της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας, της γλωσσολογίας και της σημειωτικής. Η έκδοση εμπλουτίζεται με ποικίλο εικονογραφικό υλικό και με εμβριθείς αναλύσεις συγκεκριμένων έργων τέχνης.
Συνηθίζουμε ν’ αντιλαμβανόμαστε τη μουσική σαν μια μορφή ψυχαγωγίας – σαν μια πολυτέλεια, τελικά σαν κάτι το περιττό. Και πράγματι η μουσική που συνήθως ακούμε αυτόν το σκοπό έχει: να διασκεδάσει. Ποια ήταν όμως η πρωταρχική λειτουργία της μουσικής; Για ποιο λόγο άρχισαν κάποτε οι άνθρωποι να τραγουδούν και να χορεύουν;
Ο Κρίστοφερ Κινγκ, βραβευμένος μουσικός παραγωγός και μανιώδης συλλέκτης δίσκων γραμμοφώνου, υποστηρίζει ότι η μουσική στην πρωταρχική της μορφή είναι ένα γιατρικό για τις πληγές της ψυχής – κάτι εξίσου απαραίτητο με τον αέρα και την τροφή.
Σταδιακά η μουσική έπαψε να έχει αυτή τη λειτουργία. Τα εύθραυστα πολιτισμικά οικοσυστήματα μες στα οποία η μουσική επιτελούσε το ιαματικό της έργο καταστράφηκαν.
Μ’ εξαίρεση μια απόμερη γωνιά της Ελλάδας, στις εσχατιές της Ευρώπης – την Ήπειρο. Εδώ, σαν από θαύμα, κρατήθηκε ζωντανός ένας πανάρχαιος τρόπος ζωής που επέτρεψε στη μουσική να διατηρήσει το θεραπευτικό της ρόλο. Ο Κινγκ αναλαμβάνει να μας ξεναγήσει σ’ αυτόν το σκληρό μα μαγικό τόπο, όπου η μουσική γίνεται ένα με την ποίηση, το χορό και τη γιορτή.
Ο Κινγκ γράφει για την ιστορία της Ηπείρου και το μεγαλείο του τοπίου, για τα πανηγύρια, τα τσίπουρα και τους Τσιγγάνους οργανοπαίχτες, για τα συλλογικά βιώματα και τις κοινές αναμνήσεις. Μας μιλά για τη μουσική σαν θρήνο, σαν νανούρισμα και σαν παρηγοριά. Μας μιλά γι’ ανθρώπους που ξέρουν να πενθήσουν και ξέρουν να γλεντήσουν.
Συνδυάζοντας το φιλοσοφικό στοχασμό με την ιστορική περιγραφή, τη μουσικολογική ανάλυση με την ανθρωπολογική ματιά, η παθιασμένη και παιγνιώδης αυτή αφήγηση παίρνει τελικά τη μορφή ενός ερωτικού γράμματος στη μουσική και τους ανθρώπους της Ηπείρου.
https://youtu.be/Lh0W9hvgnb4
Το «Παράδοξο…» θεωρείται (και είναι) ένα από τα κυριότερα κείμενα της θεατρικής αισθητικής. Της αισθητικής εν γένει. Αποτελεί, επιπλέον, μια από τις συστηματικότερες απόπειρες προσέγγισης του μυστηρίου της ηθοποιίας. Γι ‘ αυτό και τίθεται κατά καιρούς υπό την κριτική βάσανο των πρακτικών της σκηνής – καλή ώρα -, οι οποίοι καλούνται να απαντήσουν στο ευθέως ή εμμέσως διατυπούμενο ερώτημα: «Είναι έτσι όπως τα λέει ο Diderot; Τι λέτε εσείς που ζείτε τα πράγματα από πρώτο χέρι;». Νομίζω ότι μια τέτοια πρακτική χωλαίνει σε δύο τουλάχιστον σημεία. Πρώτον: αντιμετωπίζει το κείμενο του Diderot ως οιονεί επιστημονική πραγματεία, φιλοδοξώντας να την ελέγξει από τη σκοπιά της βιωματικής εμπειρίας. Δεύτερον: εκλαμβάνει τους ανθρώπους της σκηνής ως ειδήμονες, ή έστω γνώστες, και δη απαραιτήτως, αυτού που κάνουν. […] Πως; Το Παράδοξο… δεν είναι, για σας, επιστημονικό αντικείμενο; – θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Σπεύδω να απαντήσω: το Παράδοξο… είναι, κατά τη γνώμη μου, θεωρητικό κείμενο ιδεολογικού χαρακτήρα με φιλοδοξίες επιστημοσύνης.
Bladeguard Veterans 1 × €41.00
Ο πρίγκιπας με το φλιτζανάκι 1 × €13.50
Φυγή στο σκοτάδι 1 × €9.50
Ο άρχοντας της ζήλιας 1 × €13.00
Κατεδαφιζόμεθα 1 × €15.70
Το αγόρι, ο τυφλοπόντικας, η αλεπού και το άλογο 1 × €20.00
Η Αναπνοή του Μπέκετ Αντιθεατρικότητα κ εικαστικές τέχνες 1 × €18.90Υποσύνολο: €131.60
