€9.00
ΗΣΙΟΔΟΣ – ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ – ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ – ΑΘΗΝΑΙΟΣ – ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ – ΑΙΝΕΙΑΣ ΤΑΚΤΙΚΟΣ – ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ – ΑΠΠΙΑΝΟΣ – ΚΙΚΕΡΩΝ – ΤΑΚΙΤΟΣ – ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ – ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ
Τα δάνεια αποτελούσαν εξαιρετικά σημαντικό θεσμό σε όλη τη χρονική και γεωγραφική έκταση του αρχαίου κόσμου, πυροδοτώντας, όπως ήταν φυσικό, ποικίλες και ενίοτε σκληρές αντιπαραθέσεις. Το βιβλίο αυτό ανοίγει έναν εποικοδομητικό και γόνιμο διάλογο με τον αναγνώστη γύρω από τον σκληρό κόσμο των δανείων, των τόκων, των δανειστών και των οφειλετών, συμβάλλοντας στην κατανόηση της καθημερινής ζωής στην ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα. Αρχίζοντας με προβληματισμούς του Ησίοδου και της αρχαϊκής εποχής, περιλαμβάνει μεταφρασμένα έργα ή αποσπάσματα αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων συγγραφέων έως τον Βασίλειο Καισαρείας και την κλασική χριστιανική γραμματεία.
Διαθεσιμότητα: 1 σε απόθεμα
«Τροία και Όμηρος» -δύο ονόματα άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους και δύο από τα μεγαλύτερα αινίγματα της ιστορίας. Έγινε πράγματι ο Τρωικός πόλεμος έτσι όπως τον αφηγείται ο Όμηρος στην Ιλιάδα; Υπήρξε η πόλη της Τροίας και πού βρίσκεται; Ο ομηριστής Joachim Latacz παρουσιάζει αποδείξεις και τεκμήρια που καθιστούν βέβαιη την άποψη ότι η Τροία του Ομήρου δεν είναι πλάσμα της ποιητικής φαντασίας.
Τὸ De finibus bonorum et malorum γράφτηκε μέσα σὲ λίγους μῆνες καὶ ὁλοκληρώθηκε τὸν Ἰούνιο τοῦ 45 π.Χ., ὅταν ὁ Κικέρων ἦταν 61 ἐτῶν. Θέμα τοῦ ἔργου ἀποτελεῖ μιὰ ἐκδοχὴ τοῦ σωκρατικοῦ ζητήματος «πῶς πρέπει νὰ ζοῦμε». Κεντρικὸ εἶναι τὸ ἐρώτημα ποιὸ θεωρεῖται τὸ μεγαλύτερο ἀγαθὸ (finis bonorum, summum bonum) ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἐπιδιώκουμε καὶ ποιὸ τὸ μεγαλύτερο κακὸ ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε (finis malorum, summum malum). Οἱ ἀπαντήσεις δίνονται σὲ τρεῖς διαλόγους ἑνωμένους μεταξύ τους, στοὺς ὁποίους παρουσιάζονται κριτικὰ οἱ ἠθικὲς θεωρίες τοῦ Ἐπίκουρου (βιβλία I–II), τῶν στωικῶν (III–IV) καὶ τοῦ πλατωνικοῦ Ἀντίοχου (V). Συνεκτικὸ στοιχεῖο εἶναι ἡ σκεπτικιστικὴ μέθοδος τοῦ Κικέρωνα, ὁ ὁποῖος δηλώνει ὅτι ἐμπνέεται ἀπὸ τὸν Σωκράτη καὶ τὴ σκεπτικὴ Ἀκαδημία (τοῦ Ἀρκεσίλαου καὶ τοῦ Καρνεάδη). Τὸ ἔργο φιλοξενεῖ ἔτσι ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἐξεταζόμενες ἠθικὲς θεωρίες καὶ αὐτὴ τῆς σκεπτικῆς Ἀκαδημίας, ὅπως τὴν ἀντιλαμβανόταν ὁ Κικέρων. Ἡ συγκεκριμένη στάση ἀποτυπώνεται στὴ διαλογικὴ μορφὴ τοῦ ἔργου, στὴν ἐξέταση τῆς πειστικότητας τῶν ἠθικῶν θεωριῶν (ἔλεγχος) καὶ στὸ ἀπορητικὸ τέλος του. Τὸ De finibus συγκαταλέγεται στὰ πολυτιμότερα κείμενα τῆς ἀρχαίας ἠθικῆς φιλοσοφίας ὄχι μόνο ὡς βασικὴ πηγὴ τῶν ἑλληνιστικῶν ἠθικῶν θεωριῶν ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἐνδελεχὴ διερεύνηση τῶν ἠθικῶν ἐρωτημάτων καὶ τῶν δυνατῶν ἀπαντήσεων, ἡ ὁποία ἐμπλέκει τὸν ἀναγνώστη μὲ τρόπο ἀνάλογο τῶν σωκρατικῶν διαλόγων.
Όταν ο ογδόντα ενός ετών Τζέι Μέντελσον αποφάσισε να παρακολουθήσει το σεμινάριο με θέμα την Οδύσσεια που θα δίδασκε ο γιος του, Ντάνιελ, στο Κολέγιο Μπαρντ, ξεκίνησε γι’ αυτούς μια περιπέτεια βαθιά συναισθηματική όσο και πνευματική. Για τον Τζέι, συνταξιούχο ερευνητή που έχει μάθει να βλέπει τον κόσμο μέσα από το αμείλικτο βλέμμα του μαθηματικού, αυτή η επιστροφή στα θρανία αποτελεί και την “τελευταία του ευκαιρία” να γνωρίσει τη μεγάλη λογοτεχνία που παραμέλησε στα νιάτα του – αλλά πάνω απ’ όλα, να καταλάβει καλύτερα τον γιο του.
Οι μήνες που ακολουθούν, όσο οι δυο τους ανατέμνουν μαζί το σπουδαίο έργο του Ομήρου -πρώτα μέσα στην αίθουσα του σεμιναρίου, όπου ο Τζέι αμφισβητεί επίμονα τις ερμηνείες του γιου του, κι έπειτα σε μια γεμάτη εκπλήξεις κρουαζιέρα στη Μεσόγειο, στα ίχνη των θρυλικών ταξιδιών του Οδυσσέα-, επιφυλάσσουν στιγμές άβολες αλλά αποδεικνύουν επίσης ότι και ο Ντάνιελ έχει πολλά να μάθει. Γιατί η στάση του Τζέι τόσο απέναντι στο κείμενο όσο και στο ταξίδι αποκαλύπτει σταδιακά μυστικά κρυμμένα από χρόνια, που επιτρέπουν στον Ντάνιελ να κατανοήσει επιτέλους τον τόσο δύσκολο πατέρα του. Καθώς ο Μέντελσον οδηγεί το χρονικό του προς τη σπαρακτική τελική του κορύφωση, στην αφήγηση συνυφαίνονται περίτεχνα απόηχοι της ίδιας της Οδύσσειας με τα αενάως επίκαιρα θέματά της: την εξαπάτηση και την αναγνώριση, τον γάμο και τα παιδιά, τις χαρές του ταξιδιού και το νόημα της πατρίδας και της εστίας.
Ο Ντάνιελ Μέντελσον με την πολυεπίπεδη, αποκαλυπτική του αφήγηση μας προσφέρει μια Οδύσσεια πλούσια σε συναισθηματικό φορτίο και φιλολογική οξυδέρκεια, ένα έργο βαθιάς προσωπικής όσο και λογοτεχνικής εξερεύνησης.
Τα Αιθιοπικά του Ηλιόδωρου, γραμμένα τον 3ο μ.Χ. αιώνα, είναι ένα από τα ωραιότερα αρχαία μυθιστορήματα. Αποτελεί ένα πανόραμα του ύστερου ελληνιστικού κόσμου : τόποι μακρινοί και εξωτικά τοπία, αλλόκοτες λατρείες, λαμπρές τελετές και μάγια, μάχες με πρωτόφαντες πολεμικές τεχνικές. Ένας κόσμος απέραντος και γι’ αυτό επικίνδυνος και μέσα σ’ αυτόν ο άνθρωπος αβέβαιος και ανυπεράσπιστος μπροστά στις παραξενιές της τύχης. Η ζωή μια περιπλάνηση όπου κυριαρχεί ο πόθος της επιστροφής στο πάτριο έδαφος. Τα Αιθιοπικά, ένα ταξιδιωτικό παραμύθι με απίστευτες περιπέτειες σε στεριά και σε θάλασσα : ταξίδια, τρικυμίες, ληστές, πειρατές, λάγνες γυναίκες ερωτευμένες με ωραίους έφηβους, βασκανίες, ορκισμένοι ιερείς εκτεθειμένοι στον πειρασμό της ηδονής, απαγωγές, χωρισμοί και θαυμαστές συναντήσεις, αναγνωρισμοί, μια διαδοχή θριάμβου και τραγωδίας, κινδύνου και σωτηρίας. Κυρίαρχο θέμα ο έρωτας, κυρίαρχο δίδαγμα η ερωτική πίστη και η προάσπιση της παρθενίας. Ολόκληρο το βιβλίο μια δοκιμασία πίστης και μια πείρα αγνείας των δύο ηρώων, του Θεαγένη και της Χαρίκλειας : κεραυνοβολημένοι από τον έρωτα και κυνηγημένοι από την τύχη οι δύο πρωταγωνιστές θα διασχίσουν τόπους και τόπους ενώ αντίξοες δυνάμεις θα αναβάλλουν συνεχώς την ένωση που θα είναι η σωτηρία τους.
Πριν από το τέλος του 16ου αι. τα Αιθιοπικά είχαν μεταφραστεί στα γαλλικά, στα αγγλικά, στα ιταλικά, στα ισπανικά και στα γερμανικά και οι μεταφράσεις αυτές είχαν κατ’ επανάληψιν επανεκδοθεί. Η επίδραση του Ηλιόδωρου ήταν τέτοια, ώστε ο Θερβάντες τον θεωρούσε επικίνδυνο ανταγωνιστή, ο Σαίξπηρ παραθέτει ένα απόσπασμά του στη Δωδέκατη νύχτα, ο Ρακίνας τον ήξερε απέξω, ο Ραμπελαί τον έκρινε άξιο να αποκοιμίσει τον Πανταγκρυέλ και ο Φίλιπ Σίντνεϋ θεωρούσε ότι τα Αιθιοπικά είναι εφάμιλλα με την Αινειάδα και την Κύρου Παιδεία, ενώ το λιμπρέτο της Αΐντας του Βέρντι στηρίζεται κατά πολύ στα Αιθιοπικά.
Με τα Αιθιοπικά ασχολήθηκαν συστηματικά οι λόγιοι του Βυζαντίου, και ειδικότερα ο Μιχαήλ Ψελλός, ο Ιωάννης Ευγενικός και ο Φίλιππος ο Φιλάγαθος. Ο Κοραής είναι ο μόνος Έλληνας που δημοσίευσε μία παράφραση όλου του έργου το 1804 στο Παρίσι και το 1813 στη Σμύρνη. Το έργο για πρώτη φορά εκδίδεται ολόκληρο στα νέα ελληνικά.
Διατυπώσεις για τις δύο αρχές της ψυχικής λειτουργίας / Η αποποίηση 1 × €9.60
Homo Deus 1 × €24.00
Δοκίμιον ιστορικόν περί της φιλικής εταιρείας 1 × €12.60
Τι συνέβαινε στον κόσμο ταυτόχρονα 1 × €12.00
Η Αυλή του Χίτλερ 1 × €22.50
ΗΣΥΧΙΑ 1 × €9.00
Οι γίγαντες του πνεύματος - Πλήρης 1 × €150.00
Στη μάχη του Μαραθώνα 1 × €9.00
Η Ρώμη και ο κόσμος της 1 × €19.00Υποσύνολο: €267.70
