Όταν άρχισα να γράφω τα ποιήματα, φοβόμουν να χρησιμοποιήσω τη μητρική μου γλώσσα σε δημόσιους χώρους […] Έτσι, πέρασα πολύ χρόνο στη σιωπή, και γι’ αυτό η γραφή έγινε το καταφύγιό μου, άρχισα να γράφω ποιήματα για τη ζωή μου, για τη μετανάστευση, για τις γυναίκες του σπιτιού μου, για τη βία και για όλα όσα μου δημιουργούσαν ερωτήματα, σαν κάποιος που καταγράφει το πέρασμά του από τον κόσμο. Για εμένα η ποίηση είναι ένας χώρος όπου μπορώ να υψώσω τη φωνή μου, να πω άλλες ιστορίες, να θυμηθώ και να πω πως είμαστε εδώ και θέλουμε να ακουστεί το λόγος μας δυνατά και καθαρά.

Ρίζες

Στη βροχή,
έρχεσαι του και μαζί σου το βήμα της ζωής
που ανοίγει μονοπάτια.
Στη βροχή,
ανοίγουν τα σπλάχνα μου για να λάβουν από εσένα,
σιγά σιγά, τις σκιές σου, τους ήλιους σου,
την ψυχή σου.
Στη βροχή,
κατακλύζεις με την ευωδία σου
όλους τους ζωτικούς χώρους μέσα μου
και μέσα στη γη μου.
Στη βροχή,
οι ρίζες μου αρχίζουν να σε πλέκουν
και εισχωρούμε
ο ένας στον άλλο αδιάκοπα, άφοβα.
Στη βροχή, ανθίζουμε ο ένας μέσα στον άλλο.

Δίγλωσση έκδοση, ελληνικά-ισπανικά