Σχετικά προϊόντα

• 

  Προσθήκη στο καλάθι

  Προσθήκη στη λίστα επιθυμιών

  Γαλλική-Γαλλόφωνη

  Ο καθρέφτης των δεινών μας

  Pierre Lemaitre

  €19.90 €18.00

  ΑΠΡΙΛΙΟΣ, 1940
  Τα γερμανικά στρατεύματα προελαύνουν προς το Παρίσι, ο γαλλικός στρατός βρίσκεται σε άτακτη υποχώρηση και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τρέπονται σε φυγή, χωρίς τρόφιμα, χωρίς νερό, χωρίς βενζίνη για τα αυτοκίνητά τους, αναζητώντας κάποιο ασφαλές μέρος.
  Την ίδια στιγμή μια τριαντάχρονη δασκάλα, η Λουίζ, τρέχει γυμνή στο μπουλβάρ Μονπαρνάς. Ποια είναι η τραγική εμπειρία που μόλις βίωσε; Γιατί θα κατηγορηθεί για εκβιασμό;
  Η Λουίζ θα βυθιστεί μέσα στην τρέλα μιας εποχής που όμοιά της δεν είχε υπάρξει στην ιστορία. Συνοδευόμενη από τον πιστό κύριο Ζιλ θα πάρει κι αυτή τον δρόμο της φυγής, διανύοντας συγχρόνως και τη διαδρομή της προσωπικής της ιστορίας στην προσπάθειά της να εξιχνιάσει το οδυνηρό μυστικό που διέλυσε τη ζωή της μητέρας της.
  Καθώς ολόκληρη η Γαλλία καταλαμβάνεται από τον πανικό της εξόδου και βουλιάζει στο χάος, μέσα από το σκηνικό του πολέμου αναδύονται ήρωες αλλά και δειλοί, ψεύτες και απατεώνες, αλλά και άνθρωποι με ειλικρινή αισθήματα, υψηλές αξίες και καλές προθέσεις.
  Οικογενειακά μυστικά, σπουδαίοι χαρακτήρες, δυνατή αφήγηση, ανατροπές, σκωπτικό και τραγικό ύφος. Το ταλέντο του Πιερ Λεμέτρ, βραβευμένου με το Γκονκούρ για το έργο του Καλή αντάμωση εκεί ψηλά, φτάνει εδώ στην κορύφωσή του.

• 

  Προσθήκη στο καλάθι

  Προσθήκη στη λίστα επιθυμιών

  Γαλλική-Γαλλόφωνη

  Ημερολόγια ταξιδιού

  Albert Camus

  €9.90 €8.90

  Δευτέρα. Κοιμήθηκα πολύ αργά την προηγούμενη. Σηκώθηκα πολύ νωρίς. Ανεβαίνουμε το λιμάνι της Νέας Υόρκης. Καταπληκτικό Θέαμα παρά την καταχνιά ή και εξαιτίας της. Εδώ βρίσκονται η τάξη, η εξουσία, η οικονομική ισχύς. Η καρδιά τρέμει μπροστά σε τόση θαυμαστή απανθρωπιά.
  Αποβιβάζομαι τελικά στις 11 το πρωί μετά από πολλαπλές διατυπώσεις που έχουν να κάνουν μόνο μ’ εμένα, μια και είμαι ο μοναδικός ανάμεσα σε όλους τους επιβάτες που τον αντιμετωπίζουν σαν ύποπτο. Ο αξιωματικός της Υπηρεσίας Μετανάστευσης ζητά τελικά συγγνώμη που με καθυστέρησε τόσο πολύ. Ήμουν υποχρεωμένος, αλλά δεν μπορώ να σας εξηγήσω τον λόγο.
  Αργά τη νύχτα, πάνω στο κοιμισμένο πλοίο, κοιτάζω το σκοτάδι. Η περίεργη σελήνη του νότιου ημισφαιρίου, πεπλατυσμένη στην κορυφή της, φωτίζει τα νερά προς τη μεριά του Νότου. Φανταζόμαστε αυτά τα χιλιάδες χιλιόμετρα, αυτές τις μοναξιές όπου τα βαθιά και λαμπερά νερά έχουν την όψη μιας ελαιώδους γης. Αυτό τουλάχιστον θα ήταν η γαλήνη.
  Ο Αλμπέρ Καμύ ταξίδεψε στις ΗΠΑ από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάιο του 1946 και ύστερα στη Νότια Αμερική από τον Ιούνιο μέχρι τον Αύγουστο του 1949. Το ύφος στα δυο ημερολόγια διαφέρει αισθητά. Στη Βόρεια Αμερική πηγαίνει ως δημοσιογράφος που ανακαλύπτει, με βλέμμα άλλοτε γεμάτο θαυμασμό και άλλοτε επικριτικό, την υπερβολή του Νέου Κόσμου. Ωστόσο, δεν ξεχνά τις τότε προτεραιότητές του και, κυρίως, την Πανούκλα. Στη Νότια Αμερική ταξιδεύει σαν επίσημος καλεσμένος, σαν μια διασημότητα, ενώ προοδευτικά υποψιάζεται έναν νέο παροξυσμό φυματίωσης. Η διαδρομή του είναι παράλληλη με τη διαδρομή της αρρώστιας του, που την ανακαλύπτει εκ νέου…

  Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1957)

• 

  Προσθήκη στο καλάθι

  Προσθήκη στη λίστα επιθυμιών

  Γαλλική-Γαλλόφωνη

  Τη νύχτα, όλα τα αίματα ειναι μαύρα

  David Diop

  €14.00 €12.60

  Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918) είναι σε εξέλιξη. Ένα πρωί, ο λοχαγός Αρμάν δίνει μέσα από τα χαρακώματα το σύνθημα της επίθεσης εναντίον των Γερμανών. Οι στρατιώτες εφορμούν. Ανάμεσά τους ο Αλφά Ντιάγε και ο Μαντέμπα Ντιοπ, δυο Σενεγαλέζοι που μάχονται, μαζί με τόσους άλλους ομοεθνείς τους, για τα γαλλικά χρώματα. Λίγα μέτρα μετά την έξοδό τους από το χαράκωμα, ο Μαντέμπα πέφτει θανάσιμα πληγωμένος μπροστά στα μάτια του Αλφά, του παιδικού του φίλου που τον είχε πάνω κι από αδελφό.
  Από δω και πέρα, η αφήγηση ακολουθεί τον Αλφά καθώς βυθίζεται στην τρέλα μετά τον θάνατο του φίλου του και αδελφού της καρδιάς του, για τον οποίο αισθάνεται υπεύθυνος. Η ενοχή και οι τύψεις τον στοιχειώνουν, μετατρέποντας αυτό τον εικοσάχρονο από ένα μικρό χωριό της Αφρικής, που βρέθηκε σ’ αυτή την ουδέτερη ζώνη, σε μηχανή θανάτου: γίνεται το οπλισμένο χέρι του Θεού, το πρόσωπο της μοίρας για τους «εχθρούς με τα γαλάζια μάτια», και σπέρνει τον τρόμο ακόμα και στους δικούς του. Μοναχικός πολεμιστής, αγρίμι ανελέητο μέσα στο στόμα του τέρατος, μονολογεί για τις «δύο όψεις που έχουν τα πράγματα» και προβληματίζεται για τη σχετικότητα των αρχών και των αξιών. Ως έσχατη αντίσταση στο πρώτο μακελειό του 20ού αιώνα, επαναφέρει στη μνήμη του τη ζωή στην Αφρική, έναν κόσμο χαμένο πια, που ξαναζωντανεύει.
  Μυθιστόρημα με αναπάντεχη για το θέμα του ποιητική γλώσσα, ακολουθεί τον ρυθμό της μητρικής γλώσσας του αφηγητή, με φράσεις που επαναλαμβάνονται στην αφήγηση σαν επωδός, δημιουργώντας μια ηχώ που συνδέει τον Αλφά Ντιάγε με την πατρίδα του. «Μουσικός των λέξεων», ο συγγραφέας δίνει φωνή σε όσους επέζησαν και είδαν «τα κορμιά ριγμένα στα σαγόνια της γης […] τις ψυχές δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι», αλλά δεν μίλησαν. Ήταν ο πόλεμος, ακραία συνθήκη που ανατρέπει όλους τους κανόνες και ξυπνά το θηρίο που βρίσκεται σε νάρκη μέσα στον καθένα μας.

• 

  Προσθήκη στο καλάθι

  Προσθήκη στη λίστα επιθυμιών

  Γαλλική-Γαλλόφωνη

  Το ανθρώπινο είδος

  Antelme Robert

  €12.00 €11.00

  “Στο βιβλίο αυτό δοκίμασα να εξιστορήσω τη ζωή ενός κομάντο (του Γκαντερσχάιμ), ενός γερμανικού στρατοπέδου συγκέντρωσης (του Μπούχενβαλντ).[…] Καταγράφω εδώ ό,τι έζησα. Στην αφήγησή μου η φρίκη δεν είναι αβυσσαλέα. Στο Γκαντερσχάιμ δεν υπήρχε ούτε θάλαμος αερίων ούτε κρεματόριο. Εκεί η φρίκη ήταν σκοτάδι, απόλυτη έλλειψη σημείου αναφοράς, μοναξιά, αδιάκοπη καταπίεση, αργή εκμηδένιση. Η κινητήρια δύναμη του αγώνα μας δεν υπήρξε άλλη από την ξέφρενη διεκδίκηση -διεκδίκηση που ήταν σχεδόν πάντα μοναχική- να παραμείνουμε, μέχρις εσχάτων, άνθρωποι. Οι ήρωες της ιστορίας και της λογοτεχνίας μπορεί να διαδήλωναν την αγάπη, τη μοναξιά, την αγωνία της ύπαρξης ή της μη ύπαρξης, ή να ζητούσαν εκδίκηση ή να ορθώνονταν κατά της αδικίας, της ταπείνωσης. Δεν πιστεύουμε όμως πως έφτασαν ποτέ στο σημείο να εκφράσουν, ως μόνη και τελευταία διεκδίκηση, μια ύστατη αίσθηση ότι ανήκουν στο ανθρώπινο είδος”. (Ρομπέρ Αντέλμ, προλεγόμενα στο “Ανθρώπινο είδος”)