Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.
Πίσω στην Αρχική
ΤΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ
€16.20
«Έζησα σ’ ένα γκέτο, αν και οι πολίτες δεν έλεγαν ποτέ έτσι αυτό το τμήμα της πόλης. Μιλάω για κάποιους δρόμους που κατεβαίνουν ώς τη χωματερή του λιμανιού, για παλιά σπίτια που επέζησαν από κάτι που ήταν χειρότερο από πόλεμο, αν και αυτό δε θα μαθευτεί ποτέ, για ξεφλουδισμένους τοίχους και για γραμματοκιβώτια στις εισόδους που έχουν πάψει εδώ και καιρό να δέχονται γράμματα, λογαριασμούς ή διαφημιστικά φυλλάδια.
Στο γκέτο κατοικούσαμε όσοι δεν είχαμε δικαίωμα να είμαστε εκεί, όσοι δεν έπρεπε ποτέ να ’χουμε πάει εκεί, όσοι δεν έπρεπε να ’χουμε γεννηθεί ποτέ σ’ αυτούς τους μακρινούς τόπους που τους έχουμε χάσει για πάντα. Στην πραγματικότητα, υποστηρίζουν κάποιοι, δε θα ’πρεπε να ’χουμε γεννηθεί πουθενά. Περιττεύουμε.»
Σχετικά προϊόντα
- Ισπανική-Ισπανόφωνη
Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας
€16.00«Ήταν αναπόφευκτο: το άρωμα του πικραμύγδαλου τού θύμιζε πάντα τη μοίρα των αδιέξοδων ερώτων.»
Όταν η νεαρή Φερμίνα Δάσα αρνείται τις παθιασμένες προτάσεις του Φλορεντίνο Αρίσα και παντρεύεται τον δόκτορα Χουβενάλ Ουρμπίνο, ο αθεράπευτα ρομαντικός Φλορεντίνο αναζητά παρηγοριά στην αγκαλιά πολλών άλλων γυναικών, καμία όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη Φερμίνα στην καρδιά του. Πιστός στον όρκο του ότι θα την αγαπάει για πάντα, ζει για την ημέρα που εκείνη θα απελευθερωθεί από τα δεσμά της. Όταν, μισό αιώνα αργότερα, ο σύζυγος της Φερμίνα σκοτώνεται προσπαθώντας να κατεβάσει τον παπαγάλο του από ένα δέντρο μάνγκο, ο Φλορεντίνο αρπάζει την ευκαιρία να δηλώσει την αιώνια αγάπη του. Μπορεί όμως ο νεανικός τους έρωτας να ξαναζωντανέψει στο λυκόφως της ζωής τους;Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1982)
- Ισπανική-Ισπανόφωνη
Εκατό χρόνια μοναξιά
€16.00“Πολλά χρόνια μετά, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία θα έγερνε στον νου του το μακρινό απόγευμα που ο πατέρας του τον πήγε να γνωρίσει τον πάγο”.
Μ’ αυτά τα λόγια ξεκινά ένα από τα γοητευτικότερα και πιο φημισμένα μυθιστορήματα του εικοστού αιώνα. Ένα έργο που “από στόμα σε στόμα”, όπως άρεσε στον συγγραφέα του να λέει, διαβάστηκε από εκατομμύρια αναγνώστες σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και η συμβολή του υπήρξε καθοριστική στη βράβευση του Μάρκες με το Νομπέλ Λογοτεχνίας.
Η ιστορία μιας πόλης, του Μακόντο, και μιας οικογένειας, των Μπουενδία – και μέσα από τα πάθη, τα όνειρα, τις τραγωδίες, τις προδοσίες, τις ανακαλύψεις, τα θαύματα, τα μυστήρια και τις διαψεύσεις τους, η ιστορία μιας χώρας, μιας ηπείρου και ολόκληρου του κόσμου.Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1982)
- Ισπανική-Ισπανόφωνη
Τραγούδια για την πυρκαγιά
€14.00Μια φωτογράφος ιχνηλατώντας την αλήθεια, αντιλαμβάνεται κάτι που θα προτιμούσε ν’ αγνοεί.
Ένας βετεράνος του Πολέμου της Κορέας έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του, στη διάρκεια μιας συνάντησης που αρχικά φαινόταν ακίνδυνη.
Ο αφηγητής, παίζοντας κομπάρσος στο γύρισμα μιας ταινίας του Πολάνσκι, παρατηρεί το πρόσωπο του σκηνοθέτη, ψάχνοντας για σημάδια στον απόηχο της δολοφονίας της Σάρον Τέιτ.
Η διαδικτυακή αναζήτηση ενός βιβλίου που είχε εκδοθεί το 1887, οδηγεί έναν συγγραφέα ν’ ανακαλύψει τη ζωή μιας παθιασμένης γυναίκας.
Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι άνδρες και γυναίκες που έχουν υποστεί βία με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, και η ζωή τους αλλάζει ολοκληρωτικά από μια τυχαία συνάντηση ή τη δράση ακατανόητων δυνάμεων.
Ο Juan Gabriel Vasquez επιστρέφει στη μικρή φόρμα: εννέα διηγήματα με ήρωες ανθρώπους μπροστά σε ηθικά διλήμματα, που αντικατοπτρίζουν την αφηγηματική δεξιότητα του συγγραφέα και τη βαθιά του κατανόηση για τη ζωή των άλλων.
Τα πανανθρώπινα “Τραγούδια για την πυρκαγιά” του σπουδαίου κολομβιανού συγγραφέα έρχονται να συναντήσουν την περίφημη φράση του Θουκυδίδη με την οποία στηλίτευσε την αδιαφορία ή και την αναλγησία των συγχρόνων του Αθηναίων: «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)«Η βία αποκτά ανθεκτικότητα και διάρκεια στη συνείδηση των ηρώων του Βάσκες. Πρόκειται για πολλές εκδοχές της βίας: είτε πρόκειται για τη βία που έχει καταγραφεί στο παρελθόν αλλά συνεχίζεται ως ύποπτος ψίθυρος στο αφηγηματικό παρόν, είτε πάλι για τον εκθαμβωτικο, βίαιο απόηχο ενός ένοχου μυστικού, απόλυτα καθοριστικό για την ιστορία του προσώπου, είτε, τέλος, για τη μνημειακή βία, την εμβληματική της περιοχής που επιλέγει ο συγγραφέας ?ή και όλης της Κολομβίας»
- Ισπανική-Ισπανόφωνη
Άπαντα τα Πεζά,ΙΙ
€16.90Όταν διαβάζεις, μεταφράζεις, εκδίδεις τα “Άπαντα” του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, αυτού του μείζονος και, ασφαλώς, πιο οικουμενικού συγγραφέα του 20ού αιώνα, δεν επικοινωνείς απλώς με ένα έργο ζωής, αλλά με ένα έργο-ζωή· αισθάνεσαι ότι εισδύεις σ’ έναν κόσμο που σου φαίνεται ανοίκεια οικείος, σ’ έναν θαυμαστό λαβύρινθο που σε κάθε επίσκεψη σου δείχνει σαν να έχει ανανεώσει τις φενάκες του και που τον ενοικούν ιδέες και θέματα-Μινώταυροι: ο ψευδαισθητικός χαρακτήρας της ανθρώπινης ύπαρξης· το απατηλόν του φυσικού κόσμου· η σχεδόν αναπόφευκτη αυθαιρεσία κάθε ορθολογιστικής σκέψης· το άπειρο και οι άπειρες δυνατότητες· η ιδέα πως ακόμα και το απειροελάχιστο πράγμα ή γεγονός περιλαμβάνει όλο το σύμπαν· πως ό,τι μπορούμε να φανταστούμε ή έχει ήδη συμβεί ή επίκειται να συμβεί· πως κάθε άνθρωπος είναι ταυτόχρονα κι ένας άλλος, αν όχι και όλοι οι άλλοι άνθρωποι· η ιδέα του κόσμου ως προσωπικής προβολής της βούλησης, εξού και, συχνά, στο έργο του Μπόρχες, θύμα και θύτης ταυτίζονται· η ιδέα του ανθρώπου ως πλάσματος του ονείρου κάποιου άλλου· η ιδέα μιας θείας χρονικής στιγμής όπου συμπυκνώνεται ή/ και δικαιώνεται μια ολόκληρη ζωή· η ιδέα του κόσμου ως βιβλιοθήκης όπου παραδέρνουμε όλοι αναζητώντας ένα αδιανόητο ευρετήριο των ευρετηρίων στο οποίο μπορεί και να έχει αποδελτιωθεί το νόημα-σχεδία· η ιδέα ότι τα πάντα έχουν γραφεί κι ότι εμείς δεν κάνουμε άλλο απ’ το να μηρυκάζουμε τα γεγραμμένα· η -συγγενής- ιδέα ότι μια λογοτεχνία διαφέρει από την άλλη ως προς τον τρόπο με τον οποίο διαβάζεται, εξού και το σκανδαλώδες “Κάθε συγγραφέας δημιουργεί τους προδρόμους του”· η -επίσης συγγενής- ιδέα ότι ο συγγραφέας δεν εκφράζει την πραγματικότητα στην οποία γράφει, αλλά επινοεί την πραγματικότητα στην οποία εκφράζεται· η ιδέα ότι η λογοτεχνία είναι ένα παιχνίδι με αντιμέτωπους καθρέφτες όπου οι μυθοπλασίες αντικρίζονται σε μια ιλιγγιώδη επανάληψη, κι ότι αυτό το παιχνίδι επιδέχεται (αν δεν απαιτεί ή επιβάλλει) εμπνευσμένες παραλλαγές, όπως, π.χ., την παρείσφρηση της ίδιας της μυθοπλασίας στον εαυτό της, σαν να της μεταγγίζεται το ίδιο της το αίμα· τέλος(;), η σύγχυση των ορίων και το θολό μεταίχμιο ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, σε διηγήματα όπου ο ήρωας είναι νεκρός και δεν το ξέρει, ή ξαναγεννιέται για να πεθάνει “όπως πρέπει”. Α. Κ.
