Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.
Πίσω στην Αρχική
Αυτό, που ο νους δεν μπορεί να το σκεφτεί αλλά εξαιτίας του ο νους είναι ικανός να σκέφτεται: αυτό και μόνο να ξέρεις πως είναι το Μπράχμαν.
ΟΥΠΑΝΙΣΑΔΕΣ Ι
€7.20
Οι Ουπανισάδες είναι τα ιερά ινδουιστικά κείμενα που συνοδεύουν τις Βέδες, τις ιερές σανσκριτικές γραφές, συμπυκνώνοντας το νόημά τους σε μορφή φιλοσοφικής διδασκαλίας – γι’ αυτό είναι γνωστές και ως “Βεντάντα”, που σημαίνει το “τέλος” ή τον “τελικό σκοπό” της σοφίας (Βέδα θα πει “σοφία”). Και σε τι συνίσταται η αρχαία ινδουιστική διδασκαλία;
Σε τίποτε άλλο πέρα από την αποστολή του ανθρώπου να απαλλαγεί απ’ όλες τις “πλασματικότητες” αυτού του κόσμου (τη μακροζωία, την ευμάρεια, τη στείρα νοητική λειτουργία κ.ο.κ.) και μέσω της υπερθετικής γνώσης του εαυτού να ενωθεί με τη θεϊκή συνείδηση, αυτή που διαπερνά και αποτελεί ολόκληρο το σύμπαν: “Ο άνθρωπος που έχει μορφή πεθαίνει, όχι όμως και αυτό που κατοικεί μέσα του”
Σχετικά προϊόντα
- Γενικά θέματα
Ισλαμοχριστιανικός πολιτισμός
Μία πρόταση€16.20Σε πολεμική με τη θεωρία της «Σύγκρουσης των Πολιτισμών» ο Bulliet προτείνει μια νέα ανάγνωση της ιστορίας που γεφυρώνει το χάσμα Ισλάμ – Δύσης, υποστηρίζοντας πως και οι δύο πλευρές μπορούν να κατανοηθούν καλύτερα μέσα στο πλαίσιο ενός ενιαίου ισλαμοχριστιανικού πολιτισμού. Πέρα από τις κοινές κειμενικές ρίζες κι ένα κοινό πολιτισμικό υπόβαθρο, οι δίδυμες κοινωνίες διέγραψαν παράλληλες τροχιές σε γεωγραφικά γειτονικές περιοχές, πέρασαν από ανάλογα στάδια εξέλιξης και αντιμετώπισαν παρόμοια εσωτερικά προβλήματα, στα οποία απάντησαν με όχι ασύμβατους τρόπους. Από το 1500 και μετά, μέσα από τη συσσώρευση των αποκλίσεων και κάτω από την πίεση τυχαίων ιστορικών συμβάντων, οι δρόμοι τους χώρισαν – η ιδέα, ωστόσο, μιας κοινής κληρονομιάς, πάντα παρούσα, μας επιτρέπει να φανταστούμε την προοπτική μιας συμφιλίωσης
- Θρησκειολογία
Εισαγωγή στις πρώτες θρησκείες
Ζώα Θεοί ΄Ανθρωποι€20.00Από τη προϊστορία έως τους μεσογειακούς πολιτισμούς, ο συγγραφέας μάς καλεί να ανακαλύψουμε την έννοια του θείου στους κυνηγούς της Παλαιολιθικής περιόδου, στις εδραίες κοινότητες της Νεολιθικής περιόδου, στις αυτοκρατορίες της Ανατολής, στις ελληνικές πόλεις. Το βάρος πέφτει στην «ελληνική εξαίρεση», γιατί η αρχαία ελληνική θρησκεία έχει διπλή καταγωγή, ινδοευρωπαϊκή και αιγαιακή.
Τίποτε δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς αναφορά στην εξέλιξη των υλικών βάσεων της κοινωνίας, των κοινωνικών σχέσεων και των μορφών εξουσίας. Η ιστορία τους εξηγεί τις ρήξεις και τις συνέχειες ανάμεσα στις θρησκείες των μεγάλων αυτοκρατοριών της Εποχής του Χαλκού και την αρχαία ελληνική θρησκεία που ενσωματώνει άλλες δομές, χαρακτηριστικές της οργάνωσης κατά φυλές και μιας ιδιόμορφης γλώσσας.
Λαμπρή σύνθεση ευρύτατων γνώσεων και στοχασμού που ωρίμαζε για καιρό, τούτο το έργο του Πιέρ Λεβέκ ρίχνει καινούριο φως στην ιστορία των αρχαίων πολιτισμών, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα ορισμένες ειδικές μορφές του θρησκευτικού φαινομένου: έρωτες των Θεαινών-Μητέρων με ταύρους, ιερογαμίες, θεοί-ήρωες, λατρεία των νεκρών, θεοποίηση των ζώων - Δοκίμιο
ΜΟΝΟΣ ΠΡΟΣ ΜΟΝΟΝ
διαλέξεις για την προσωπική θρησκεία των Ελλήνων€17.10Σ’ αυτό το αγέραστο βιβλίο ―μια σειρά διαλέξεων στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ απευθυνόμενων σε μη ειδικούς―, ο Αντρέ-Ζαν Φεστυζιέρ, ένας απ’ τους διαπρεπέστερους ιστορικούς της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας και θρησκείας, αναδεικνύει μια παραγνωρισμένη, αν και θεμελιώδη, όψη της πνευματικής ζωής των αρχαίων Ελλήνων: την προσωπική, αδιαμεσολάβητη σχέση του πιστού με τον θεό του, έξω από το πλαίσιο της δημόσιας λατρείας: ψυχή προς ψυχή, καρδιά προς καρδιά, «μόνος προς μόνον».
Αντλώντας παραδείγματα απ’ όλο το εύρος της αρχαιοελληνικής γραμματείας ―από τα ομηρικά έπη μέχρι την ύστερη αρχαιότητα―, ο Φεστυζιέρ δείχνει τους αρχαίους Έλληνες να αντιμετωπίζουν τους θεούς τους όχι σαν σύμβολα αισθητικά αλλά σαν ζωντανές υπάρξεις. Τους βλέπουμε να διψούν και να πεινούν για το θείο· να νιώθουν ότι οι θεοί τούς νοιάζονται· και να προσεύχονται στον θεό τους με τον τρόπο που απευθύνεσαι σ’ έναν φίλο.
Ο Ιππόλυτος του Ευριπίδη βρίσκει την ευτυχία στο πλευρό της αγαπημένης του Άρτεμης. Στον Αισχύλο και τον Σοφοκλή, η βαθιά απαισιόδοξη αίσθηση της ζωής εξισορροπείται από μια ακλόνητη πίστη στη δικαιοσύνη του Δία. Με τον Πλάτωνα διατυπώνεται το μεγάλο όραμα της φυγής προς το θείο και της ομοιώσεως μαζί του. Στους Στωικούς, πάλι, αρθρώνεται η ιδέα της ελεύθερης συγκατάθεσης σ’ ένα θεϊκό σχέδιο που υπερβαίνει τα επιμέρους άτομα κι αγκαλιάζει ολόκληρη την οικουμένη. Με το μεγάλο ρεύμα του αρχαίου αναχωρητισμού, ο άνθρωπος αποσύρεται απ’ την κοινότητα για να βρεθεί κοντά στον θεό, ενώ στην ελληνορωμαϊκή εποχή συναντάμε την ολοκληρωτική αφοσίωση σ’ έναν θεό σωτήρα κι ελευθερωτή που απευθύνει προσωπικό κάλεσμα στον λάτρη του. Τέλος, στα μεγάλα φιλοσοφικοθεολογικά συστήματα της ύστερης αρχαιότητας κυριαρχεί το μυστικό ταξίδι της ανάβασης της ψυχής στον θεό και της άρρητης ένωσης μαζί του.
- Δοκίμιο
Το όπιο του λαού
Μια ανορθόδοξη προσέγγιση€13.00Ο Πέτρος Τατσόπουλος εκλαμβάνει τις θρησκείες ως θεσμοθετημένες θεωρίες συνωμοσίας. «Φανταστείτε», γράφει, «μια κοινωνία να πιστεύει ότι ελέγχουν την ανθρωπότητα εξωγήινες σαύρες -μια θεωρία συνωμοσίας πολύ της μόδας αυτόν τον καιρό στις Ηνωμένες Πολιτείες- και όποιον δεν συμμερίζεται αυτή την κοινή πίστη να τον στέλνει κατευθείαν στο τρελάδικο. Πριν σπεύσετε να καγχάσετε με τον εν λόγω παραλογισμό, αναλογιστείτε ότι οι συντριπτικά περισσότερες θρησκείες, τόσο οι πολυθεϊστικές όσο και οι μονοθεϊστικές, δεν υπερτερούν σε αληθοφάνεια ούτε υστερούν σε τερατολογίες».
Σε έναν κόσμο όπου τα «διαπιστευτήρια παραλογισμού» είναι πλέον απαραίτητα προκειμένου να λάβεις μέρος σε οιαδήποτε δημόσια συζήτηση «κοινής λογικής», εν προκειμένω επιχειρείται μια παράτολμη όσο και ανορθόδοξη προσέγγιση στο «τελευταίο μεσαιωνικό κατάλοιπο»: την πολυπλόκαμη διείσδυση της θρησκείας στη σύγχρονη κοινωνία. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον επιθανάτιο ρόγχο του σκοταδισμού ή με τη θριαμβευτική επιστροφή του ύστερα από την ορθολογική αναδίπλωση; Άλλοτε με βιτριολικό χιούμορ και άλλοτε με βλάσφημη διάθεση, σταθερά απέναντι στην πολιτική ορθότητα των ημερών, ο συγγραφέας δίνει απρόβλεπτες απαντήσεις σε ενοχλητικές ερωτήσεις. Όπως σκωπτικά σημειώνει ο ίδιος: «Επαφίεμαι στην καλή πίστη του αναγνώστη και, εάν σκεφτείτε την ειρωνεία του πράγματος, είναι μάλλον και η μοναδική πίστη στην οποία επαφίεμαι». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
