Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.
Σχετικά προϊόντα
- Bιογραφία
Ο Γλέζος, ο Πικάσο και μια πέτρα
και άλλες αφηγήσεις€13.50«Μαύρη μέρα στο Παρίσι. Εκεί συναντήθηκα και με τον Jacques C., δημοσιογράφο της “Humanite” και φίλο μας. (…) Φεύγοντας (ο Jacques θα με πήγαινε μέχρι την Ουνέσκο, απ’ όπου είχα φύγει σκαστή για τη διαδήλωση), συνεχίσαμε την έντονη συζήτηση που είχε αρχίσει πρωτύτερα: ήμουν έξω φρενών που το γαλλικό Κ. Κ. και τα συνδικάτα δεν είχαν δραστηριοποιηθεί αποτελεσματικά, εφόσον ήξερα και από προσωπική πείρα τ μέσα και τι δύναμη κινητοποίησης διέθεταν. Και μια στιγμή: «Μη φωνάζεις!» μου λέει ο Jacques. – «Μα κι εσύ φωνάζεις», του λέω στον ίδιο τόνο και εγώ. – «Ναι, αλλά εγώ είμαι στο αυτοκίνητό μου», μου αντιτείνει. Απόμεινα! Μονομιάς κατάλαβα, τη λούστηκα, την κατάσταση της προσφυγιάς. Ήμουν σε ξένο αυτοκίνητο, σε ξένο τόπο, με δικαιώματα περιορισμένα, κατά παραχώρηση.. Και μ’ έπιασε ένα κλάμα… Φτάσαμε στην Ουνέσκο, κατέβηκα από το αυτοκίνητο, αλλά τα δάκρυα, ποταμός, κυλούσαν ασταμάτητα. Και καθώς δεν γινόταν να μην πάω στο γραφείο μου, μπήκα σ’ ένα φαρμακείο και ζήτησα κάτι ασυνήθιστο από τον ξαφνιασμένο φαρμακοποιό: «Κάντε με, σας παρακαλώ, να σταματήσω να κλαίω»…
Ο Jacques δεν είχε, βέβαια, καταλάβει τι «είχε ξεφύγει από το φράχτη των δοντιών του». Λίγους μήνες μετά μου κουβάλησε από την Αθήνα δύο βαλίτσες με ρούχα που του είχαν φορτώσει οι δικοί μας.
Επιλογές και συγκυρίες σε καιρούς δύσκολους οδηγούν σε αφηγήσεις όπου διαπλέκονται τεκμήρια και βιώματα – μια εφηβεία στον Εμφύλιο που τη διαδέχτηκε, δύο φορές, μακρόχρονος ξενιτεμός. Οι απρόσμενες καταστάσεις αναζητούν απαντήσεις, ενώ η διήθηση του χρόνου μεταφέρει στο σήμερα χτεσινές βεβαιότητες και αμφιβολίες. Τα αποτυπώματα στη μνήμη μπορούν να είναι ακόμα εύγλωττα; - Bιογραφία
Γράμμα στον Κωστή
€13.00Να γράφεις επί έναν χρόνο ένα γράμμα στον αγαπημένο σου που «έφυγε» σημαίνει πως παρατείνεις την ύπαρξή του δίπλα σου, πως με κάποιον τρόπο καταφέρνεις να καταργήσεις την απώλεια. Αυτό θέλησε να κάνει η Ξένια Καλογεροπούλου τον Οκτώβριο του 2013, όταν η αυλαία έπεσε για τον επί 37 χρόνια σύζυγό της και σύντροφο ψυχής, Κωστή Σκαλιόρα. Πέτυχε όμως πολύ περισσότερα. Καθώς ανασύρει μνήμες, άλλοτε πικρές κι άλλοτε αστείες, για να τις αφηγηθεί στον Κωστή, η Ξένια Καλογεροπούλου πετυχαίνει να στήσει μπροστά μας μια Ελλάδα που πια δεν υπάρχει, αλλά που γέννησε κριτικούς σαν τον Κωστή Σκαλιόρα και ανθρώπους του θεάτρου σαν την ίδια: αστικά σαλόνια, λαϊκοί θίασοι, τα ελληνικά νησιά του ’40 και του ’50, η εμπορική κινηματογραφική παραγωγή και το μη εμπορικό θέατρο της δεκαετίας του ’60, η εφταετία όπως την έζησαν, κυρίως, οι θεατράνθρωποι. Κι ύστερα, ο χρόνος κυλάει κι όλο εκείνο το παρελθόν ελίσσεται μέσα απ’ τις δεκαετίες για να συναντήσει το παρόν μας, φέρνοντας μαζί του ό,τι άντεξε στον καιρό.
«Όταν διαβάζεις το Γράμμα στον Κωστή είναι σαν να έχεις απέναντί σου την Ξένια να σου μιλάει και να μη θες να σταματήσει». Άλκη Ζέη
«Το βιβλίο αυτό είναι της Ξένιας για τον Κωστή. Συνάμα είναι και του Κωστή για την Ξένια. Πρόκειται, δηλαδή, για αμοιβαίο βιβλίο αγάπης. Διαβάζεται μιλώντας, χαρίζει και χαρίζεται. Διπλό χάρισμα. Μην το ξεχάσετε». Δ.Ν. Μαρωνίτης
«Αδύνατο να αντισταθείς και να μη βυθιστείς μαζί με την Ξένια σ’ αυτή της την “επιστροφή”. Κι εκεί, να τος… Σου χαρίζεται γενναιόδωρα, ανενδοίαστος, μελαγχολικός, παιχνιδιάρης, αγέραστος και πεισματάρικα αισιόδοξος –ακριβώς όπως η ίδια– ο προσωπικός της Ξανακερδισμένος χρόνος». Θωμάς Μοσχόπουλος
«Όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο θα αγαπήσει την Ξένια. Αν την αγαπάει, θα την αγαπήσει διπλά». Σταμάτης Φασουλής
- Μαρτυριες
Ένας άντρας
€26.90“Ένα μουγκρητό οδύνης και οργής υψωνόταν στην πόλη, και αντηχούσε ακατεύναστα, ανυποχώρητα, αφανίζοντας κάθε άλλο θόρυβο, τονίζοντας ρυθμικά το μεγάλο ψέμα. Ζει, ζει, ζει! Μουγκρητό που δεν είχε τίποτε το ανθρώπινο. Δεν υψωνόταν από ανθρώπινα όντα, πλάσματα με δυο χέρια και δυο πόδια και μια δική τους συνείδηση, υψωνόταν από ένα τερατώδες και ασύνετο θεριό, το πλήθος, το χταπόδι που το καταμεσήμερο, καλυμμένο από σφιγμένες γροθιές, στρεβλωμένα πρόσωπα, συσπασμένα στόματα, είχε κατακλύσει την πλατεία Μητροπόλεως, έπειτα είχε απλώσει τα πλοκάμια στους παρακείμενους δρόμους φράζοντάς τους, καταβυθίζοντάς τους με την ανηλεή λάβα που στο ορμητικό της πλημμύρισμα καταπίνει κάθε εμπόδιο, ξεκουφαίνοντάς τους με το ζει, ζει, ζει”.
Η Οριάνα Φαλλάτσι, σύντροφος του Αλέκου Παναγούλη τα τελευταία χρόνια της ζωής του, εκδίδει το Ένας άντρας τον Ιούλιο του 1979 στην Ιταλία, τρία χρόνια μετά τον αδόκητο θάνατό του σε ηλικία 36 ετών.
Το βιβλίο γίνεται παγκόσμια επιτυχία, μεταφράζεται σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες. “Είχε πεθάνει αυτός που αγαπούσα και είχα ξεκινήσει να γράφω ένα μυθιστόρημα που θα έδινε νόημα στην τραγωδία” γράφει η Φαλλάτσι. Και σε μια συνέντευξή της δηλώνει: “Διαβάζοντας Προπ, είδα πως η ιστορία του Παναγούλη αντιστοιχούσε στη δομή ενός παραμυθιού: Η μύηση, η περίοδος της μεγάλης δοκιμασίας, η επιστροφή στο χωριό, η τελευταία πρόκληση, η αποθέωση ή ο θάνατος”. Και συμπληρώνει: “Δε λέω ποτέ πως ήταν ήρωας -βεβαίως και ήταν ήρωας, αλλά μου φαίνεται περιοριστικό να το λέω-, ήταν πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα ένας ποιητής, ένας καλλιτέχνης, και ο ηρωισμός του ήταν απόρροια της ποίησής του”.
“Η συνάντηση του Παναγούλη με τη Φαλλάτσι ήταν όπως έπρεπε να είναι, για όλους εμάς που παρακολουθούσαμε. Εκδίκηση της ομορφιάς και της γενναιότητας απέναντι στη Χούντα, η οποία κράτησε έναν χρόνο ακόμα μετά την απελευθέρωση του Παναγούλη και τη γνωριμία τους. Οι φωτογραφίες τους με τις λεζάντες που πληροφορούσαν για τη σχέση τους ήταν θρίαμβος για εμάς που βομβαρδιζόμασταν από τις εικόνες της Χούντας. Πόσο όμορφοι ήταν εκείνοι οι δυο, πόσο άσχημοι όσοι τους κατηγορούσαν”. (Από τον πρόλογο της Άννας Δαμιανίδη στην ελληνική έκδοση)
