€10.98
Το δάσος είναι αγαπημένος προορισμός για πολλούς ανθρώπους. Αποτελεί συνώνυμο της γαλήνης και της παρθένας φύσης. H Mυστική ζωή των δέντρων ρίχνει φως στην πυκνή βλάστηση του δάσους και εμβαθύνει εντυπωσιακά σε ένα μυστηριώδες σύμπαν… Στο δάσος συμβαίνουν εκπληκτικά πράγματα: Τα δέντρα επικοινωνούν μεταξύ τους. Δε μεγαλώνουν μόνο στοργικά τα μικρά τους, αλλά επίσης φροντίζουν τους ηλικιωμένους και άρρωστους γείτονές τους. Απίστευτο; Κι όμως αληθινό! Ο διακεκριμένος δασολόγος Peter Wohlleben εμβαθύνει στην κρυφή ζωή των δέντρων και μας παρουσιάζει μια εντελώς καινούρια θεώρηση του δάσους – φέρνοντας έτσι στο φως εκπληκτικά στοιχεία. Τα δέντρα έχουν μνήμη, ανταλλάσσουν μηνύματα, αισθάνονται πόνο, παθαίνουν εγκαύματα από τον ήλιο και κάνουν ρυτίδες. Κάποια δέντρα, όπως οι βελανιδιές, επικοινωνούν μεταξύ τους με χημικές αρωματικές ουσίες. Όταν, για παράδειγμα, ένα δέντρο δεχτεί επίθεση από έντομα, εκπέμπει αρωματικές ουσίες και όλα τα δέντρα της ευρύτερης περιοχής που λαμβάνουν το μήνυμα αυτό οπλίζονται κατάλληλα…
Όπως φαίνεται, µε τους αλγορίθµους ο Homo sapiens κατάφερε να επινοήσει το εργαλείο που ανέκαθεν ονειρευόταν. Κι όµως, κάτι µας ανησυχεί. Μήπως οι ταχυδρόµοι βρίσκονται υπό εξαφάνιση; Οι αλγόριθµοι καταστρέφουν θέσεις εργασίας. Μια ασφαλιστική εταιρεία πρέπει να αποζηµιώσει το θύµα ενός ατυχήµατος; Το ποσό της αποζηµίωσης θα το υπολογίσει κάποιος κυνικός αλγόριθµος. Το χρηµατιστήριο καταρρέει; Υπεύθυνοι είναι οι συναλλακτικοί αλγόριθµοι. Οι νόµοι περιορίζουν τις πολιτικές ελευθερίες; Μας κατασκοπεύουν οι κυβερνητικοί αλγόριθµοι. Νικούν οι αλγόριθµοι τον άνθρωπο στο σκάκι; Πολύ σύντοµα οι έξυπνοι αλγόριθµοι θα µας εξουσιάζουν.
Πολλοί θεωρούµε τους αλγορίθµους πηγή των δεινών µας, αυτό όµως οφείλεται ίσως στο ότι πολύ συχνά τους χρησιµοποιούµε δίχως στ‘ αλήθεια να γνωρίζουµε τη φύση και τη λειτουργία τους. Τρέµουµε τους αλγορίθµους, γιατί φαντάζουν µυστηριώδεις, µε απόκοσµες δυνάµεις και προθέσεις κακές. Για να διαλύσουµε τούτες τις παράλογες σκέψεις, να διαχωρίσουµε την πραγµατικότητα από τις παιδιάστικες φαντασιώσεις, τους βάσιµους φόβους από τις αστήρικτες ανησυχίες, οι συγγραφείς µάς καλούν να ταξιδέψουµε µαζί τους στον κόσµο των αλγορίθµων. Εκεί θα έρθουµε αντιµέτωποι µε µερικές από τις προκλήσεις τής λεγόµενης εποχής των αλγορίθµων: µεταξύ άλλων, µε τον µετασχηµατισµό της εργασίας, την απώλεια της ιδιοκτησίας και την προστασία της ιδιωτικότητας. Οι αλγόριθµοι είναι δυνατόν να έχουν θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις, αλλά δεν έχουν δικές τους προθέσεις. Υπηρετούν τους δικούς µας σκοπούς, γιατί εµείς τους επινοήσαµε.
Η ικανότητα των κοινωνιών να επωμιστούν με σοβαρότητα το οικολογικό ζήτημα –άραγε θα το καταφέρουν κάποτε, το θέλουν άραγε πραγματικά;– θα εξαρτηθεί, βέβαια, από την εξέλιξη των ευαισθησιών, από τους επιστημονικούς και τεχνολογικούς μετασχηματισμούς, από τις επιλογές των ελίτ. Όμως, το οικολογικό αίτημα απαιτεί επίσης τη συνεχή επαγρύπνηση και την πολιτική στράτευση των πολιτών που επιθυμούν να επικρατήσουν άλλες επιταγές από το χρηματικό κέρδος και το ιδιωτικό βραχυπρόθεσμο συμφέρον, άλλοι στόχοι και άλλες μορφές ευτυχίας από την υπερκατανάλωση και την επίδειξη. Το αίτημα αυτό μικρή σημασία έχει αν θα το ονομάσουμε ή όχι «συγκρουσιακό οικο-ρεπουμπλικανισμό». Αυτό που έχει, αντίθετα, σημασία είναι η οικολογία να καταστεί αντικείμενο αντιπαραθέσεων και πολιτικών αγώνων για την ίδια την κατεύθυνση της παρούσας και μέλλουσας κοινωνίας. Να πολιτικοποιήσουμε και να «δημοσιοποιήσουμε» την οικολογία, να καταστήσουμε ορατούς τους ανταγωνισμούς που διέπουν μια πρωτόγνωρη κρίση, η οποία απειλεί τους όρους της ίδιας της επίγειας ζωής – αυτές είναι και οι προϋποθέσεις μιας πραγματικής οικολογικής res publica.
“Όταν έγραψα τις παρακάτω σελίδες, ή μάλλον το μεγαλύτερο μέρος τους, ζούσα μόνος στο δάσος, σε απόσταση ενός μιλίου από τον πλησιέστερο γείτονά μου, σ’ ένα σπίτι που είχα χτίσει ολομόναχος στις όχθες της λίμνης Ουόλντεν, κοντά στο Κόνκορντ της Μασαχουσέτης, και ως μοναδικό μέσο βιοπορισμού είχα τα χέρια μου. Έζησα εκεί δύο χρόνια και δύο μήνες. Τώρα βρίσκομαι γι’ άλλη μια φορά να παρεπιδημώ στον πολιτισμό.”
Στο Walden (1854), ένα από τα εμβληματικά έργα της αμερικανικής λογοτεχνίας, ο αμερικανός συγγραφέας και νατουραλιστής φιλόσοφος Χένρι Ντέιβιντ Θορώ περιγράφει τις εμπειρίες του από τα δύο χρόνια της παραμονής του (1845-1847) σε μια καλύβα που ο ίδιος έχτισε, στις όχθες της λίμνης Ουόλντεν, κοντά στο Κόνκορντ της Μασαχουσέτης.. Ο πρωτεργάτης για πολλούς των σύγχρονων οικολογικών κινημάτων Θορώ με μότο τη φράση “να ξεκινήσουμε για την περιπέτεια της ζωής τώρα” ανακαλύπτει τη δύναμη της επαφής με τη Φύση και πρεσβεύει έναν εναλλακτικό, πιο λιτό και αντισυμβατικό τρόπο ζωής, σε σχέση με το πνεύμα εκβιομηχάνισης της εποχής του.
Για δύο χρόνια προσπαθεί να συνδυάσει “την ευρωστία των αγρίων με την πνευματικότητα του πολιτισμένου ανθρώπου”, πράξη με συμβολική αξία για το συλλογικό αμερικανικό φαντασιακό, αφού ανανεώνει την παράδοση της απόβασης σ’ έναν άγριο τόπο και της εκεί δημιουργίας ενός “θύλακα” ζωής. Η αποκαλυπτική αυτή εμπειρία επιτρέπει στον Θορώ να περιγράψει σαν μέσα από μεγεθυντικό φακό και να κατανοήσει καλύτερα την αμερικανική ζωή.
Προφητικό οικολογικό μανιφέστο και συγχρόνως έργο που κατέχει θέση παγκόσμιας διαθήκης του συγγραφέα, το Walden περιγράφει το ριζοσπαστικό όσο και ουτοπικό εγχείρημα της επιστροφής στη Φύση με τρόπο καίριο και συγχρόνως αφοπλιστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι έπειτα από σχεδόν ενάμιση αιώνα, εξακολουθεί να συγκινεί και να διατηρεί έναν επίκαιρο προβληματισμό, αφού επισημαίνει, σχεδόν προφητικά, τις αρνητικές συνέπειες της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το περιβάλλον.
Η αειφόρος ανάπτυξη επινοήθηκε προκειμένου να δώσει διέξοδο στο παρωχημένο καπιταλιστικό μοντέλο. Αποκαθαρμένη από αρνητικές συνδηλώσεις, υποσχέθηκε έλεγχο της ασύδοτης οικονομίας και προστασία του περιβάλλοντος. Στην πραγματικότητα όμως, υποστήριξε μια άτυπη διαιτησία υπέρ της οικονομίας και εις βάρος του περιβάλλοντος. Σε αυτή την προσπάθεια στρατεύτηκαν ακόμα και όργανα του διεθνούς δικαίου όπως ο ΟΗΕ, ο ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ και εφαρμόστηκαν διεθνείς συνθήκες, όπως η Συνθήκη Πλαίσιο για την κλιματική αλλαγή και η Συνθήκη του Κιότο.
Σε αυτό το βιβλίο, ο Γιώργος Σμπώκος αρχικά περιγράφει το πλαίσιο διαμόρφωσης του πρoτύπου για την ανάπτυξη και την περιβαλλοντική προστασία. Κατόπιν εξετάζει τους μηχανισμούς προώθησης της αειφόρου ανάπτυξης και συνδέει την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας με τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής και τα μνημόνια συνεργασίας εκατέρωθεν του Ατλαντικού. Τέλος, αναγνωρίζει στη διεθνοποίηση των περιβαλλοντικών ζητημάτων μια εξαιρετική αφετηρία αναθεώρησης της αξιακής ιεράρχησης του κόσμου μας. Πώς μπορούμε όμως να αντισταθούμε σε ένα σύστημα που τόσο μειλίχια διείσδυσε σε κάθε επίπεδο νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας; Κατανοώντας τη βαθύτερη δομή του σύγχρονου οικονομικού δόγματος, ο συγγραφέας επισημαίνει τη θεμελιώδη σημασία του εθνικού Συντάγματος ως το πλέον κατάλληλο μέσο για το μετασχηματισμό των θεσμών της κοινωνίας. Η πολιτική δύναμη, όσο κι αν οι δημόσιες σχέσεις της αειφόρου ανάπτυξης προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, βρίσκεται ακόμη στα χέρια του ενεργού, καλά πληροφορημένου πολίτη.
Γυναίκες στο κουρδικό κίνημα 1 × €15.00
Η Αφροδίτη με τις γούνες 1 × €6.00
Η γεωγραφία είναι πολύ κουλ! Ακτίβιτι μπουκ για παιδιά 1 × €11.00
ΤΙ ΤΡΩΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ; 1 × €13.50
Επειδή δεν υπάρχει Planet B 1 × €15.00Υποσύνολο: €60.50
