Σχετικά προϊόντα

• 

  Προσθήκη στο καλάθι

  Προσθήκη στη λίστα επιθυμιών

  Ζωγραφική

  Η Χαρά της ζωής

  Παλόμα Πικάσσο- Σταμπολίδης Νικόλαος

  €45.00 €40.50

  Είναι σαφές ότι ως Μεσογειακοί, ως Ισπανοί, έχουμε συνείδηση του ότι ανήκουμε σε αυτόν τον μεγάλο, κοινό άξονα πολιτισμού που είναι η Μεσόγειος. Στην αρχή ο Πικάσο ζούσε στην Ισπανία, και, όταν ήρθε στο Παρίσι, επισκέφτηκε το Λούβρο, όπου είδε πολλές αρχαιότητες ελληνικές και ρωμαϊκές, αλλά και αιγυπτιακές και άλλες. Ο διάλογος με την Ελλάδα δεν αρχίζει, όμως, ακόμη. Αυτό γίνεται αργότερα, τη δεκαετία του είκοσι, με τα μπαλέτα και τις πτυχώσεις των κοστουμιών, και γίνεται πια εμφανές τη δεκαετία του τριάντα. Υπήρχαν τότε στο Παρίσι πολλοί ενδιαφέροντες Έλληνες όπως ο Ζερβός ή ο Τεριάντ (που δούλευε για τον Ζερβό), αλλά και άλλοι που είχαν εισέλθει στους παρισινούς κύκλους της διανόησης και της τέχνης. Επρόκειτο κυρίως για διανοούμενους, των οποίων οι ιδέες προκαλούσαν συζητήσεις και όλοι παθιάζονταν με αυτές. Ήταν επίσης μια εποχή, όπου παντού στην Ευρώπη ανακάλυπταν εκ νέου την Ελλάδα, όπου γινόταν ανασκαφές, κυρίως βέβαια την ανακάλυπταν ως πρότυπο, ως μοντέλο δημοκρατίας, ως μοντέλο υψηλών φιλοσοφικών ιδεών. Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο είχαν διατυπωθεί ερωτήματα για το τι είναι ο άνθρωπος, για το πώς μπορεί να είναι τόσο βίαιος. Υπήρχαν εκατομμύρια νεκροί -ο άνθρωπος έπρεπε να γίνει πιο μετρημένος, περισσότερο σκεπτόμενος. Αυτό τους απασχολούσε όλους, όπως και τον Πικάσο. Από τη στιγμή που αναδομούσε την ιστορία της τέχνης, ήταν φυσικό να γυρίσει πίσω στο χρόνο και να εμπνευστεί από τον υποδειγματικό χαρακτήρα του ελληνικού τρόπου σκέψης. Στην αρχή έκανε πολλά ακαδημαϊκά και κλασικά έργα, αλλά μετά προσπάθησε να βρει καινούργιους τρόπους έκφρασης προσεγγίζοντας θέματα από την ελληνική μυθολογία. Αναζητούσε κάτι με το οποίο θα μπορούσε να συνδεθεί και να βρει ένα νόημα. Έτσι έπεσε πάνω στον Μινώταυρο. Σε αυτόν ο Πικάσο αναγνώρισε τον εαυτό του, γι’ αυτό ταυτίστηκε μαζί του. Στη συνέχεια, η Ελλάδα μπήκε στην καθημερινή ζωή της οικογένειάς μας…. Υπήρχαν στον περίγυρό μας όλο και πιο πολλοί Έλληνες. Η μητέρα μας μάς έφερνε στην Ελλάδα, εμένα και την Παλόμα, και μέναμε για πολύ καιρό. Η Ελλάδα ήταν σαν πατρίδα μας, σαν να γεννηθήκαμε εκεί. Νιώθαμε πολύ κοντά στους ανθρώπους, αγαπούσαμε το ελληνικό τοπίο, αυτό το τοπίο που επηρεάζει τον τρόπο σκέψης σου. Το γεγονός ότι είναι ταυτόχρονα σκληρό και όμορφο είναι πολύ έντονο… Ο αέρας είναι πολύ δυνατός, ο ήλιος είναι πολύ δυνατός… Όλα έχουν έντονο χαρακτήρα. Και αυτό σου επιτρέπει να έχεις καθαρό μυαλό. Γι’ αυτό εγώ είμαι πάντα τόσο δεμένος με την Ελλάδα.

• 

  Προσθήκη στο καλάθι

  Προσθήκη στη λίστα επιθυμιών

  Άλμπουμ

  Γιάννης Μόραλης

  Γιάννης Μόραλης

  Χώρος ιδιωτικός

  €12.00 €10.80

  Η έκδοση αποτελεί τον συνοδευτικό κατάλογο της ομότιτλης έκθεσης, η οποία φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη Ελληνικού Πολιτισμού, από τις 26 Οκτωβρίου 2022 μέχρι τις 8 Ιανουαρίου 2023. Η έκθεση και η έκδοση, μέσα από έργα, σχέδια, δοκιμές και φωτογραφικό υλικό, εκκινώντας από τον άνθρωπο Γιάννη Μόραλη και τον κατεξοχήν ιδιωτικό χώρο του «εργαστηρίου» του, επιχειρούν να παρουσιάσουν τις αφετηρίες των εικαστικών του αναζητήσεων, τις πρώτες δοκιμές, αλλά και σημαντικές καμπές της μακράς δημιουργικής του πορείας.

• 

  Προσθήκη στο καλάθι

  Προσθήκη στη λίστα επιθυμιών

  Δοκίμιο

  Σημειωματάρια

  Camus Albert

  Βιβλίο τρίτο, Μάρτιος 1951 - Δεκέμβριος 1959

  €18.80 €17.00

  Ο Πρώτος Άνθρωπος ξανακάνει όλη τη διαδροµή για ν’ ανακαλύψει το µυστικό του: δεν είναι ο πρώτος. Κάθε άνθρωπος είναι ο πρώτος άνθρωπος, κανείς δεν είναι. Γι’ αυτό πέφτει στα πόδια της µητέρας του. – Ακρόπολη. Ο άνεµος σάρωσε όλα τα σύννεφα, και το φως, το πιο λευκό και το πιο δυνατό, πέφτει από τον ουρανό. Περίεργο συναίσθηµα όλο το πρωινό πως βρίσκοµαι σε τούτο το µέρος εδώ και πολλά χρόνια, πως βρίσκοµαι στο σπίτι µου, χωρίς µάλιστα να µε ενοχλεί η διαφορετική γλώσσα. – Νόµπελ. Περίεργο συναίσθηµα συντριβής και µελαγχολίας. Όταν ήµουν 20 χρονών, φτωχός και γυµνός, γνώρισα την πραγµατική δόξα. Τη µητέρα µου. – 7 Νοεµβρίου, 45 χρονών. Όπως το ήθελα, µέρα µοναξιάς και σκέψης. Να ξεκινήσω να εφαρµόζω από τώρα τούτη την αδιαφορία που θα πρέπει να ολοκληρωθεί στα πενήντα µου. Εκείνη την ηµέρα, θα κυριαρχήσω. – Η δηµοκρατία δεν είναι ο νόµος της πλειονότητας αλλά η προστασία της µειονότητας. – Η µαµά χειρουργήθηκε. Το τηλεγράφηµα του Λ. φτάνει το Σάββατο το πρωί. Το επόµενο βράδυ, αεροπλάνο στις τρεις τα ξηµερώµατα. Εφτά η ώρα στο Αλγέρι. Πάντα η ίδια εντύπωση στο πεδίο του Λευκού-Σπιτιού: η γη µου. Και όµως ο ουρανός είναι γκρίζος, ο αέρας ελαφρύς και σπογγώδης. Εγκαθίσταµαι στην κλινική, στα υψώµατα πάνω από το Αλγέρι. Μεταξύ 1951 και 1959, ο Καµύ γράφει το Καλοκαίρι, την Πτώση, την Εξορία και το Βασίλειο, αντιδρά απέναντι στην τραγωδία του πολέµου της Αλγερίας, στην πολεµική που δηµιουργείται γύρω από τον Επαναστατηµένο άνθρωπο, κάνει δύο ταξίδια στην Ελλάδα, στην Ιταλία, παίρνει το βραβείο Νόµπελ… Τα Σηµειωµατάρια αυτά, τα τελευταία, συχνά σηµειώσεις εργασίας, γίνονται εν τέλει το προσωπικό του ηµερολόγιο, και επιβεβαιώνουν την επίµονη αναζήτηση της αρµονίας «µέσα από τα πιο δύσβατα µονοπάτια, τις ταραχές, τους αγώνες». Ανάµεσα στις ηµερολογιακές καταγραφές, βρίσκουµε σηµειώσεις για µελλοντικά συγγραφικά σχέδια και, βεβαίως, τον Πρώτο Άνθρωπο, το τελευταίο ανολοκλήρωτο βιβλίο του, που έµελλε να εκδοθεί 34 χρόνια µετά τον θάνατό του στο φοβερό αυτοκινητιστικό ατύχηµα της 4ης Ιανουαρίου 1960. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει το αναλυτικό ευρετήριο των τριών τόµων.

• 

  Προσθήκη στο καλάθι

  Προσθήκη στη λίστα επιθυμιών

  Ζωγραφική

  Farindola

  Βαρελας Τάκης

  Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ

  €15.00 €12.50

  Αναζητώντας τη Farindola, σε καμιά περίπτωση, δε θα μπορούσες να την συναντήσεις αν δεν έμπαινες μέσα στον κοινωνικό ιστό της κοινότητας, δηλαδή αν δεν έμπαινες ανάμεσα στους ανθρώπου της, στην καθημερινότητά τους. Εκεί χτυπά η πραγματική καρδιά της Farindola· στους ανθρώπους της εργασίας. Και αυτόν τον κόσμο έπρεπε να τον ανακαλύψω, να κοινωνήσω τη ζωή και τα πάθη του.
  Άλλωστε, αυτή θα ήταν και η ουσιαστική πηγή έμπνευσης για τις εικαστικές αναζητήσεις μου.
  Το περιβάλλον, η αρχιτεκτονική δομή της κοινότητας, τα σπίτια, το νέο και παλιό χωριό, με τα αμέτρητα καντούνια και τα σκαλιά υποδήλωναν την ομορφιά της κοινότητας, αλλά έκρυβαν επιμελώς τα βάσανα και τους πόνους του τόπου, τις χαρές και τις λύπες του