- ×
Μελέτες για την αυταρχική προσωπικότητα 1 × €21.60
Υποσύνολο: €21.60
Πίσω στην Αρχική
Μετάφραση: Γιώργου Σεφέρη
Φονικό στην εκκλησιά
€10.80
Ενας άνθρωπος γυρίζει στην πατρίδα του προβλέποντας ότι θα τον σκοτώσουν, και τον σκοτώνουν». Έτσι συνοψίζει ο Θ.Σ. Έλιοτ την «κάπως περιορισμένη δράση» του έργου τούτου, που έγραψε για το φεστιβάλ της Καντερβουρίας του Ιουνίου 1935.
Το Φονικό στην Εκκλησιά, είναι το πρώτο ολοκληρωμένο έργο που έγραψε ο Έλιοτ για τη σκηνή. Σήμερα, το έργο του Έλιοτ έχει πια σχολιαστεί εξαντλητικά· για το Φονικό στην Εκκλησιά έχουν σημειωθεί πολλές αναφορές, από τον Αισχύλο ώς τον Σέρλοκ Χολμς. Όπως φάνηκε από την αρχή αυτού του σημειώματος, σκοπός μου δεν ήταν να περιπλέξω τον αναγνώστη σε τέτοιες λεπτομέρειες που καθώς νομίζω θα τον βάραιναν. Το έργο είναι απλό· αν αρθρωθεί σωστά και ακουστεί σωστά, σύμφωνα με τον ρυθμό του, δεν έχει ανάγκη από στηρίγματα· στέκεται μόνο του.
Από τον πρόλογο Γιώργου Σεφέρη (Αθήνα, Ιούλιος 1963)
Διαθεσιμότητα: Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Σχετικά προϊόντα
- Γερμανική-Γερμανόφωνη
Η Μεταμόρφωση και Αναφορά σε μια Ακαδημία
€11.10“Η τέχνη μας συνίσταται στο θάμβος της αλήθειας:
Το φως πάνω στο κωμικοτραγικό προσωπείο που
Υποχωρεί μορφάζοντας, είναι αλήθεια και μόνον αλήθεια”. Φραντς ΚάφκαΤα ανήσυχα όνειρα μιας νύχτας προκαλούν τη μεταμόρφωση του εμπορικού αντιπροσώπου Γκρέγκορ Σάμσα σε τεράστιο απεχθές ζωύφιο… Όμως, τι πραγματικά του συνέβη; Τι σημαίνει για μας μεταμόρφωση και πόσο κυριολεκτικά μπορούμε να την αντιληφθούμε;
Ο μιαρός Γκρέγκορ Σάμσα δεν είναι άλλος από τον σύγχρονο…
άνθρωπο-μηχανή παροχής υπηρεσιών σε έναν κόσμο “χωρίς καρδιά και πνεύμα” (Μαρξ),
άνθρωπο-ρόλο μιας εφιαλτικής κλοουνάτας οικογενειακών, επαγγελματικών και άλλων κοινωνικά επιβεβλημένων λαβυρίνθων,
άνθρωπο-προϊόν αλλότριων (και αλλοτριωτικών) επιθυμιών και προβολών των άλλων, που στέκεται μετέωρος στο κενό δίκτυο ενός απόντος, εαυτού…Ακριβώς τη στιγμή που η μηχανή-Γκρέγκορ Σάμσα μπλοκάρει κι αρχίζει να δυσλειτουργεί, ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του μεταμορφωμένο σε τεράστιο απεχθές ζωύφιο. Απεκδύεται τα όποια εναπομείναντα ανθρώπινα-χαρακτηριστικά του, υιοθετώντας την εικόνα που ο περίγυρος του απαιτεί, οι άνθρωποι του στενού οικογενειακού και επαγγελματικού του περιβάλλοντος.
- Θέατρο
Το παραδοσιακό δραματολόγιο του Καραγκιόζη
από τον προφορικό αυτοσχεδιασμό στο παραλογοτεχνικό ανάγνωσμα€16.20Χρειαζόμαστε άραγε ένα ακόμη βιβλίο για τον Καραγκιόζη;… Ασφαλώς όχι, αν πρόκειται για ένα ακόμη γυαλιστερό λεύκωμα, σχεδιασμένο να φέρει στα αστικά σαλόνια μας μια ζωηρόχρωμη πινελιά γραφικής λαϊκής τέχνης. Ασφαλώς όχι επίσης, αν πρόκειται για μια ακόμη βαρύγδουπη μελέτη, σχεδιασμένη να αποκαλύψει την καταγωγή των γελοιογραφικών τύπων του μπερντέ από τις αριστοφανικές κωμωδίες ή από τα Ελευσίνια Μυστήρια.
Αυτό που χρειαζόμαστε όμως οπωσδήποτε είναι κάποιου διαφορετικού είδους μελετήματα που θα νοιάζονται να ερευνήσουν το φαινόμενο της απροσδόκητης άνθησης του θεάτρου σκιών στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, που θα επιχειρούν να λύσουν το γρίφο της εισβολής και διάδοσης ενός προνεωτερικού καλλιτεχνικού θεσμού στα εδάφη μιας κοινωνίας παραδομένης ολόψυχα, από ένα σημείο και πέρα, στα οράματα του αστικού εκσυγχρονισμού κι εξευρωπαϊσμού.
Η συλλογιστική που αναπτύσσεται στις σελίδες του τόμου αυτού επιχειρεί ακριβώς να εντάξει το εγχώριο λαϊκό θέατρο στην ευρύτερη ιστορική συγκυρία του Ανατολικού Ζητήματος και των οθωμανικών μεταρρυθμίσεων του Τανζιμάτ, της αναδιάταξης των νοτιοανατολικών συνόρων της Ευρώπης στα χρόνια που εγκυμονούσαν τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Και δοκιμάζει να παρακολουθήσει βήμα προς βήμα την πορεία ενός λαού που κινήθηκε από την εργαστηριακή προς την εργοστασιακή παραγωγή ψυχαγωγίας για τις αταξικές μάζες θεατών κι αναγνωστών μιας αγοράς που έτεινε πλέον προς το φαινόμενο που συνήθως καλύπτουμε με τον ακαλαίσθητο αλλά τόσο χρήσιμο όρο της «παγκοσμιοποίησης»
- Θέατρο
«ΜΙΑ ΓΝΩΡΙΜΗ ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΣ»
Η ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ€16.20Ο τίτλος αυτού του βιβλίου προέρχεται από την ενθουσιώδη κριτική του Τάσου Λιγνάδη για την Άννα Συνοδικού, στην παράσταση της σοφόκλειας Ηλέκτρας που σκηνοθέτησε ο Μίνως Βολανάκης για το ΚΘΒΕ, την πρώτη χρονιά της Μεταπολίτευσης. Ο Λιγνάδης χειροκροτούσε το «πολύτιμο ηχείο» της φωνής της ηθοποιού, την «εικαστική παραστατικότητά» της, και το ηρωικό μεγαλείο που αυτά προσέδιδαν στον ρόλο, ως συστατικά μιας ερμηνείας «βασισμένη[ς] στο ένστικτο της ρωμέικης έκφρασης με παραδοσιακή θέρμη επικοινωνίας». Η Ηλέκτρα της Συνοδινού, κατέληγε ο Λιγνάδης, ήταν «μια γνώριμη κυρά της ιθαγένειάς μας».Τι κάνει αυτήν τη «ρωμέικη» Ηλέκτρα «γνώριμη» και «ιθαγενή»; Το πιο κρίσιμο: πώς η τραγωδία που αυτή εκπροσωπεί μας έγινε οικεία; Μέσα από ποιους μηχανισμούς η λεγόμενη «αναβίωση»–όρος που, σε αυτό το βιβλίο, θα μπαίνει πάντα σε εύγλωττα εισαγωγικά– οικειώθηκε το τραγικό θέατρο; Τα ερωτήματα θα μπορούσαν (και πρέπει) να μετατοπιστούν από το θέατρο στην πολιτική: πώς οι παραστάσεις αρχαίου δράματος στην Ελλάδα διαμόρφωσαν και συγχρόνως υπηρέτησαν την (εξ)οικείωση της Αρχαιότητας στη συλλογική συνείδηση; Πώς τα θεατρικά δόγματα συναρτήθηκαν με αντίστοιχα ιδεολογικά;Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα που αυτό το βιβλίο διερευνά, εστιάζοντας σε κάποια ενδιαφέροντα πρόσωπα και επεισόδια της ιστορίας της νεοελληνικής «αναβίωσης» της αρχαίας τραγωδίας. Ο χρονικός ορίζοντάς τους απλώνεται από τις αρχές του 20ού αι. και τις απαρχές των νεοελληνικών παραστάσεων αρχαίου δράματος έως τις αρχές του 21ου, παρακολουθώντας την πορεία μέσα από την οποία το ελληνικό θέατρο εξοικειώθηκε με την τραγωδία και την οικειώθηκε ως μέρος ενός «εθνικής» εμβέλειας ρεπερτορίου και αφηγήματος.
- Θέατρο
Άμλετ
€12.60Βραβείο Μετάφρασης 2016
Ο ΑΜΛΕΤ είναι το έργο που κατεξοχήν κατοικείται από ίσκιους αγνοουμένων, είτε το έγραψε ο Σαίξπηρ για να περιθάλψει κάποιον δικό του ακριβό και ανομολόγητο αγνοούμενο είτε όχι. Μολαταύτα, όσο κι αν βλέπουμε στον ‘Aμλετ ένα έργο πένθους από τα πιο συγκινητικά και πιο ανήσυχα στη λογοτεχνία, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να διεισδύσουμε “στην καρδιά του μυστηρίου” του Σαίξπηρ. Δεν χρειάζεται, άλλωστε. Το φάσμα των συναισθημάτων μας για όλα όσα είναι για μας βαθύτερα από το δάκρυ θα εμπλουτίζεται πάντα από τη βαθιά δομημένη αδιαφάνεια του σαιξπηρικού ήρωα. Εκείνος θα κερδίζει τη δυσκολότερη μάχη της έκφρασης και θα πεθαίνει τον δυσκολότερο θάνατο. “Τ’ άλλα είναι σιωπή”. Το δικαίωμά μας σ’ αυτή τη σιωπή, τη σιωπή μιας βαθύτερης κατανόησης του εαυτού μας και του άλλου, το κατέκτησε για λογαριασμό όλων μας ο Άμλετ.
