€10.70
Ο ΕΚΤΟΡ ΜΠΕΛΑΣΚΟΑΡΑΝ ΣΑΫΝ, ιδιωτικός ντετέκτιβ, αναρχικός και μονόφθαλμος, παιδί των εξεγέρσεων του 1968 στο Μεξικό, καπνίζει μα δεν πίνει. Δεν μπορούμε να πούμε ότι αναζητά το έγκλημα, είναι το έγκλημα εκείνο που τον βρίσκει κάτω απ’ τη μορφή του νεκρού Ρωμαίου λεγεωνάριου που προσγειώθηκε στις τουαλέτες του γραφείου του. Ο Έκτορ λοιπόν ξεκινά μια αλλόκοτη έρευνα όπου θα συναντήσει έναν ισορροπιστή (νεκρό κι αυτόν), έναν λοχαγό (που πεθαίνει), δολοφόνους (που δεν πεθαίνουν σύντομα) και . . . μία κοπέλα που αλληθωρίζει λίγο άλλα έχει ωραία πόδια. Όλα αυτά δεν μπορούν παρά να τελειώσουν άσχημα. Πρόκειται για ένα από τα τέσσερα μυθιστορήματα της πρώιμης αστυνομικής τετραλογίας του Μεξικανού συγγραφέα ΠΑΚΟ ΙΓΝΑΣΙΟ ΤΑΪΜΠΟ ΙΙ με τον ήρωά του Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, όπου εμφανίζονται όλα τα μοτίβα που τον έκαναν γνωστό: το χιούμορ και η άναρχη δράση σε άμεση σύνδεση με την πολιτική κατάσταση του σύγχρονου Μεξικού. Το Χωρίς αίσιο τέλος είναι το τέταρτο βιβλίο του Τάιμπο που κυκλοφορεί στην Ελλάδα μετά το η Σκιά της σκιάς, το Η ζωή η ίδια και το Ποδήλατο του Λεονάρντο – όλα από τις εκδόσεις Άγρα
Μια φωτογράφος ιχνηλατώντας την αλήθεια, αντιλαμβάνεται κάτι που θα προτιμούσε ν’ αγνοεί.
Ένας βετεράνος του Πολέμου της Κορέας έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του, στη διάρκεια μιας συνάντησης που αρχικά φαινόταν ακίνδυνη.
Ο αφηγητής, παίζοντας κομπάρσος στο γύρισμα μιας ταινίας του Πολάνσκι, παρατηρεί το πρόσωπο του σκηνοθέτη, ψάχνοντας για σημάδια στον απόηχο της δολοφονίας της Σάρον Τέιτ.
Η διαδικτυακή αναζήτηση ενός βιβλίου που είχε εκδοθεί το 1887, οδηγεί έναν συγγραφέα ν’ ανακαλύψει τη ζωή μιας παθιασμένης γυναίκας.
Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι άνδρες και γυναίκες που έχουν υποστεί βία με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, και η ζωή τους αλλάζει ολοκληρωτικά από μια τυχαία συνάντηση ή τη δράση ακατανόητων δυνάμεων.
Ο Juan Gabriel Vasquez επιστρέφει στη μικρή φόρμα: εννέα διηγήματα με ήρωες ανθρώπους μπροστά σε ηθικά διλήμματα, που αντικατοπτρίζουν την αφηγηματική δεξιότητα του συγγραφέα και τη βαθιά του κατανόηση για τη ζωή των άλλων.
Τα πανανθρώπινα “Τραγούδια για την πυρκαγιά” του σπουδαίου κολομβιανού συγγραφέα έρχονται να συναντήσουν την περίφημη φράση του Θουκυδίδη με την οποία στηλίτευσε την αδιαφορία ή και την αναλγησία των συγχρόνων του Αθηναίων: «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Η βία αποκτά ανθεκτικότητα και διάρκεια στη συνείδηση των ηρώων του Βάσκες. Πρόκειται για πολλές εκδοχές της βίας: είτε πρόκειται για τη βία που έχει καταγραφεί στο παρελθόν αλλά συνεχίζεται ως ύποπτος ψίθυρος στο αφηγηματικό παρόν, είτε πάλι για τον εκθαμβωτικο, βίαιο απόηχο ενός ένοχου μυστικού, απόλυτα καθοριστικό για την ιστορία του προσώπου, είτε, τέλος, για τη μνημειακή βία, την εμβληματική της περιοχής που επιλέγει ο συγγραφέας ?ή και όλης της Κολομβίας»
Όταν διαβάζεις, μεταφράζεις, εκδίδεις τα “Άπαντα” του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, αυτού του μείζονος και, ασφαλώς, πιο οικουμενικού συγγραφέα του 20ού αιώνα, δεν επικοινωνείς απλώς με ένα έργο ζωής, αλλά με ένα έργο-ζωή· αισθάνεσαι ότι εισδύεις σ’ έναν κόσμο που σου φαίνεται ανοίκεια οικείος, σ’ έναν θαυμαστό λαβύρινθο που σε κάθε επίσκεψη σου δείχνει σαν να έχει ανανεώσει τις φενάκες του και που τον ενοικούν ιδέες και θέματα-Μινώταυροι: ο ψευδαισθητικός χαρακτήρας της ανθρώπινης ύπαρξης· το απατηλόν του φυσικού κόσμου· η σχεδόν αναπόφευκτη αυθαιρεσία κάθε ορθολογιστικής σκέψης· το άπειρο και οι άπειρες δυνατότητες· η ιδέα πως ακόμα και το απειροελάχιστο πράγμα ή γεγονός περιλαμβάνει όλο το σύμπαν· πως ό,τι μπορούμε να φανταστούμε ή έχει ήδη συμβεί ή επίκειται να συμβεί· πως κάθε άνθρωπος είναι ταυτόχρονα κι ένας άλλος, αν όχι και όλοι οι άλλοι άνθρωποι· η ιδέα του κόσμου ως προσωπικής προβολής της βούλησης, εξού και, συχνά, στο έργο του Μπόρχες, θύμα και θύτης ταυτίζονται· η ιδέα του ανθρώπου ως πλάσματος του ονείρου κάποιου άλλου· η ιδέα μιας θείας χρονικής στιγμής όπου συμπυκνώνεται ή/ και δικαιώνεται μια ολόκληρη ζωή· η ιδέα του κόσμου ως βιβλιοθήκης όπου παραδέρνουμε όλοι αναζητώντας ένα αδιανόητο ευρετήριο των ευρετηρίων στο οποίο μπορεί και να έχει αποδελτιωθεί το νόημα-σχεδία· η ιδέα ότι τα πάντα έχουν γραφεί κι ότι εμείς δεν κάνουμε άλλο απ’ το να μηρυκάζουμε τα γεγραμμένα· η -συγγενής- ιδέα ότι μια λογοτεχνία διαφέρει από την άλλη ως προς τον τρόπο με τον οποίο διαβάζεται, εξού και το σκανδαλώδες “Κάθε συγγραφέας δημιουργεί τους προδρόμους του”· η -επίσης συγγενής- ιδέα ότι ο συγγραφέας δεν εκφράζει την πραγματικότητα στην οποία γράφει, αλλά επινοεί την πραγματικότητα στην οποία εκφράζεται· η ιδέα ότι η λογοτεχνία είναι ένα παιχνίδι με αντιμέτωπους καθρέφτες όπου οι μυθοπλασίες αντικρίζονται σε μια ιλιγγιώδη επανάληψη, κι ότι αυτό το παιχνίδι επιδέχεται (αν δεν απαιτεί ή επιβάλλει) εμπνευσμένες παραλλαγές, όπως, π.χ., την παρείσφρηση της ίδιας της μυθοπλασίας στον εαυτό της, σαν να της μεταγγίζεται το ίδιο της το αίμα· τέλος(;), η σύγχυση των ορίων και το θολό μεταίχμιο ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, σε διηγήματα όπου ο ήρωας είναι νεκρός και δεν το ξέρει, ή ξαναγεννιέται για να πεθάνει “όπως πρέπει”. Α. Κ.
Όταν ο τόσο οικείος μας Ισπανός ποιητής Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα παρουσίασε στη Φιλοσοφική Σχολή στη Μαδρίτη τον Χιλιανό ομότεχνο του Πάμπλο Νερούδα, μίλησε για “έναν αυθεντικό ποιητή, από εκείνους που έχουν καλλιεργήσει τις αισθήσεις τους σ’ έναν κόσμο που δεν είναι ο δικός μας και που ελάχιστοι τον αντιλαμβάνονται. Έναν ποιητή πιο κοντά στο θάνατο παρά στη φιλοσοφία- πιο κοντά στον πόνο παρά στη διανόηση πιο κοντά στο αίμα παρά στο μελάνι. Παραμένει απέναντι στον κόσμο γεμάτος ειλικρινή έκπληξη και του λείπουν τα δύο εκείνα στοιχεία με τα οποία έχουν ζήσει τόσοι και τόσοι ψευδοποιητές: το μίσος και η ειρωνεία. Όταν πάει να γίνει τιμωρός και σηκώνει το σπαθί, βρίσκεται ξαφνικά μ’ ένα πληγωμένο περιστέρι ανάμεσα στα δάχτυλα του”.
Ως το 1935, που εικάζεται ότι ειπώθηκαν αυτά τα λόγια, είχαν γραφεί μόνο τρία από τα δεκαεννέα ποιήματα που συμπεριλαμβάνονται στην παρούσα συλλογή. Τόσα χρόνια μετά, δε θα μπορούσαμε να βρούμε πιο καίριο σχολιασμό και για τα υπόλοιπα δεκαέξι, όπως και για το συνολικό έργο του Νερούδα. Να προσθέσουμε την παραληρηματική ρίζα του έρωτα, που βλαστάνει στο σύμπαν γύρω μας και εντός μας με συμμαχία της σιωπής; Μα, αν τα ποιήματα ήταν φωνές, αυτά εδώ θα είχαν τη χροιά του πάθους, της τρυφερότητας και μιας ειλικρίνειας που ξεγυμνώνει.
Δίγλωσση έκδοση .
Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1971)
Οι νέες ιδέες 1 × €16.00
Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό 1 × €7.70
Σκοτεινά βάθη 1 × €14.00
Ο Δον Κιχώτης 1 × €6.90
Γυρίζοντας το βλέμμα πίσω 1 × €20.00
Κατάλογος απολεσθέντων 1 × €16.20
Τα Άγια Νήπια 1 × €13.50Υποσύνολο: €94.30
