€9.00
Οι πόλεις της ελληνορωμαϊκής οικουμένης πάλλονταν από θεάματα που κατέκλυζαν τον δημόσιο χώρο. Θρησκευτικές πανηγύρεις, θεατρικές παραστάσεις, θρίαμβοι, αρματοδρομίες, κηδείες, μουσικά δρώμενα, εκτελέσεις, αγώνες, μονομαχίες, θηριομαχίες, ακροβατικά, συνδιαμόρφωναν τον αστικό βίο προς τέρψη και απόλαυση του πολύβουου πλήθους. Στον τόμο παρουσιάζονται βίαιες μορφές συλλογικής διασκέδασης όπως εδραιώθηκαν στην ανατολική και δυτική Μεσόγειο. Αναδεικνύεται η πολιτική τους διάσταση ως τρόπος συνδιαλλαγής της εξουσίας και ενός πλήθους που όλο και περισσότερο απείχε από την ενεργό συμμετοχή στην πολιτική ζωή. Μέσα από πληθώρα αποσπασμάτων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων αναφαίνεται η αυξανόμενη ανάγκη για περισσότερες και πιο εξεζητημένες πολυαίμακτες παραστάσεις, ενώ ταυτόχρονα αντηχούσε οργίλη η κριτική εναντίον τους από εθνικούς και χριστιανούς διανοούμενους της εποχής
Επιμέλεια,εισαγωγή,μετάφραση:Ελένη Φάσσα
Διαθεσιμότητα: Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Το πρωτόγνωρο στη σύντομη άνοιξη της Κομμούνας πολιτικό έργο, τα μέτρα που θέσπισε, κάποια από τα οποία έθιγαν βαθιά τα ταξικά συμφέροντα των αστών, αλλά και η αυταπάρνηση των αγωνιστών της δε θα μπορούσαν να υπάρξουν, αν δεν αντλούσαν την πίστη τους από το πιο προωθημένο ιδανικό της ανθρωπότητας: Την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, για ένα καλύτερο μέλλον όλων των εργαζόμενων.
Μαζί με την απελευθέρωσή της από την υλική εκμετάλλευση, η εργατική τάξη χρειαζόταν, όμως, να απελευθερωθεί και πνευματικά. Να βγει από την πολιτιστική καθυστέρηση που την είχαν καταδικάσει οι εκμεταλλευτές της, να απαλλαγεί από προκαταλήψεις και δόγματα του παρελθόντος, να απαγκιστρωθεί από την ιδεολογική επιρροή της αστικής τάξης, κατανοώντας τη θέση και τα συμφέροντά της στην κοινωνία.
Έτσι, η σημαντικότερη συμβολή της Κομμούνας στον πολιτισμό είναι ότι ανάγγειλε μια νέα τέχνη, γεμάτη δύναμη και επαναστατική αισιοδοξία, που στο επίκεντρό της έχει τον εργαζόμενο άνθρωπο και την πάλη του για μια κοινωνία χωρίς ταξική εκμετάλλευση.
Η έκδοση αυτή είναι αφιερωμένη σε αυτούς τους γενναίους μαχητές της πένας, που –είτε ως επαναστάτες Κομμουνάροι είτε ως ευαίσθητοι στα μηνύματα της εποχής τους δημιουργοί– δεν υπολόγισαν τις επιπτώσεις της στάσης τους στους ίδιους και στο έργο τους και ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του καιρού τους.
Τι φυλακές που είναι για μένα όλες οι νύχτες μου και όλες οι μέρες μου, και πόσο σκοτεινές ακόμα, και πόσο τις φοβάμαι, είναι τόσο παιδί ακόμα η ψυχή μου, και είναι η ζωή τόσο πρόστυχια και τόσο κακιά. . . Γιατί να δειχτώ, αφού δεν ακούνε και δεν βλέπουν. Κ’ έπειτα πήρα τόσο σοβαρά την φιλολογία. Άλλη συνείδηση κι αυτή – σχεδόν δεν σκέπτομαι τίποτ’ άλλο όλη τη μέρα, γυρεύω, γυρεύω το δρόμο τον απάτητο, και θα τον βρω, γιατί πρέπει, και άμα θα γράψω θα είμαι ο καλύτερος, μα και πάλι πόσα ματώματα… […] Πόσο γυρεύω την ξεκούραση… τη θάλασσα την ήσυχη, τους ορίζοντες τους απέραντους. Να ησυχάσω, να ναρκωθώ λιγάκι μέσα στην αγάπη, κι έπειτα ξαναρχίζω, μα πριν περάσω όλους τους μεσημεριάτικους ήλιους, λίγο νερό, λίγο νερό, για το όνομα του Θεού.
Αυτά γράφει από το Παρίσι τον Μάιο του 1921, ο Γιώργος Σεφέρης προς την αδερφή του Ιωάννα Τσάτσου, σε μια από τις πολλές επιστολές του που δημοσιεύονται στο βιβλίο της μετά το θάνατό του.
Ο αδελφός μου Γιώργος Σεφέρης (1974) είναι μια θερμή αγαπητική βιογραφία ή, καλύτερα, ψυχογραφία του ποιητή από το 1912, όταν ο Σεφέρης ήταν δωδεκάχρονο παιδί στη Σμύρνη, μέχρι το 1941, όταν φεύγει από την Αθήνα μαζί με την ελληνική κυβέρνηση με προορισμό τη Μέση Ανατολή. Το βιβλίο της Ιωάννας Τσάτσου είναι πολύτιμη μαρτυρία και για έναν πρόσθετο λόγο: μαζί με τον Σεφέρη παρουσιάζεται και όλη η πατρική οικογένειά του, ο τρόπος της ζωής της και οι σχέσεις μεταξύ των μελών της.
Τα συγκλονιστικά γεγονότα της δεκαετίας του 1940, καθώς και η ριζική εθνική και κοινωνική κρίση που προκάλεσαν, έστρεψαν το ενδιαφέρον στη μελέτη της ιστορίας και της λογοτεχνίας του Νέου Ελληνισμού. Κατά την περίοδο της Δικτατορίας και της Μεταπολίτευσης, το ενδιαφέρον για τη Νεοελληνική Λογοτεχνία εντάθηκε. Πώς αποτυπώνονται αυτές οι εξελίξεις στη μελέτη της λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο, στην εδραίωση και την ανάπτυξη δηλαδή της επιστήμης της Νεοελληνικής Φιλολογίας; Ανάπτυξη μιας επιστήμης σημαίνει προσδιορισμός της σχέσης της με τις όμορες επιστήμες, στην περίπτωσή μας την Αρχαία Ελληνική Φιλολογία και τη Νεότερη Ιστορία. Ανάπτυξη της επιστήμης σημαίνει, επίσης, σαφή διατύπωση των διαφορών της από συναφείς εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες, όπως η λογοτεχνική κριτική, αλλά και ανταπόκριση σε νέες προκλήσεις, όπως η θεωρία της λογοτεχνίας.
Το βιβλίο ιχνηλατεί την πορεία ανάπτυξης της Νεοελληνικής Φιλολογίας στις Φιλοσοφικές Σχολές Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Σε όλη του την έκταση τίθενται ερωτήματα όπως: Ποια είναι η επιστημονική σκευή με την οποία καλείται ο φιλόλογος να διδάξει; Ποιες είναι οι αντιλήψεις του (πεποιθήσεις, αξίες, προκαταλήψεις) περί λογοτεχνίας, περί γλώσσας, περί κριτικής, και θεωρίας; Ποιο είναι το μορφωτικό κεφάλαιο που φέρει η μελέτη της σύγχρονης λογοτεχνίας σε σχέση με το απολύτως αδιαμφισβήτητο κεφάλαιο της αρχαιογνωσίας; Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δίνονται και ξαναδίνονται με διαφορετικές παραλλαγές σε κάθε χρονική στιγμή της υπό εξέτασης περιόδου, και ίσως, η αναψηλάφησή τους βοηθήσει στη συλλογική μας αυτογνωσία και στην αναζήτηση απαντήσεων που να ταιριάζουν στους δικούς μας καιρούς.
«Πρέπει να σας πω ότι αυτά τα μαθήματα τα αυτοσχεδίασα λίγο πριν έρθετε εσείς εδώ: δεν είμαι συστηματικός, δεν είμαι ούτε κριτικός ούτε θεωρητικός, οπότε αρχίζω να ψάχνω λύσεις μόλις μου τεθεί το πρόβλημα.» Έτσι ξεκινάει το πρώτο από τα οκτώ μαθήματα που έδωσε o Χούλιο Κορτάσαρ, το φθινόπωρο του 1980, στους φοιτητές του Τμήματος Νοτιοαμερικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μπέρκλι (Καλιφόρνια). Τα μαθήματα αυτά, μόνο από καθέδρας διαλέξεις δεν είναι· πρόκειται για μια μεγάλη, εύφορη και ευφορική συζήτηση του Κορτάσαρ όχι μόνο με τους φοιτητές (με θέματα όπως οι ουσιώδεις διαφορές διηγήματος και μυθιστορήματος, το φανταστικό και ο ρεαλισμός, ο «κοινόχρηστος» χρόνος και ο αφηγηματικός χρόνος, η μουσική, το χιούμορ και ο ερωτισμός στη λογοτεχνία κ.ά.), αλλά και… με τον ίδιο του τον εαυτό και το έργο του.
Ανάμεσα στο «Όποιος δεν έχει διαβάσει Κορτάσαρ είναι καταδικασμένος» του Πάμπλο Νερούδα και το «Ο Κορτάσαρ είναι ένας Αργεντινός που, χωρίς να κοπιάσει πολύ, έκανε όλο τον κόσμο να τον αγαπήσει» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, χωράει, νομίζουμε, και ο αφορισμός ενός αναγνώστη του ανά χείρας: «Όποιος διαβάσει αυτά τα Μαθήματα δεν έχει καμία δικαιολογία αν μείνει μετεξεταστέος στη λογοτεχνία».
Αχιλλέας Κυριακίδης
Το χαμένο κορίτσι 1 × €12.00
Επέτειοι της λήθης 1 × €8.60
Σκυφτοί περάσανε 1 × €13.00
Ρολάν Μπαρτ απο τον Ρ. Μπ. 1 × €10.00
Λυκόφως των ειδώλων 1 × €13.00
Νεώτερη ιστορία του Ελληνικού Έθνους - Πλήρης 1 × €120.00Υποσύνολο: €176.60
