Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.
Πίσω στην Αρχική
ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ
€9.00
ο κείμενο που ακολουθεί δεν απαντά στο τι συνέβη, στα μεγάλα γιατί, πως και εάν της Ιστορίας, ούτε καταπιάνεται με το να οριοθετήσει την περιοχή μεταξύ ελευθερίας και αναγκαιότητας. Είναι η προσωπική μαρτυρία ενός αγωνιστή σε μια από τις πιο ταραγμένες περιόδους της Νεότερης Ιστορίας μας. Το παρελθόν που αναδύεται μέσα από αυτή την κατάθεση ψυχής είναι μια συνιστώσα αξιών, θεσμών και προτύπων μιας χώρας, όπως την έζησαν οι παππούδες και οι γονείς μας, αλλά και ως έναν βαθμό και εμείς οι απόγονοί τους. Αναδεικνύει το μεγαλείο ψυχής, τις αρετές, τις αξίες και τα ιδανικά μιας γενιάς που σχεδόν έχει σβήσει. Αλλά και την τραγωδία μιας χώρας που πέρασε από την εποποιία, στο διχασμό και την τιμωρία […]
Τα όσα μαρτυρούνται στις επόμενες σελίδες επιβεβαιώνουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο τη ρήση του Αντόνιο Γκράμσι: Οι μαχητές δεν πρέπει να ελεεινολογούν τη μοίρα τους, επειδή πάλεψαν όχι γιατί τους εξανάγκασε κανείς, αλλά γιατί το θέλησαν οι ίδιοι συνειδητά.
Σ’ αυτούς, σημερινούς και μελλοντικούς, αφήνεται παρακαταθήκη το κείμενο της μαρτυρίας
Διαθεσιμότητα: 1 σε απόθεμα (επιπλέον μπορεί να ζητηθεί κατόπιν παραγγελίας)
Σχετικά προϊόντα
- Δοκίμιο
Μεγάλες προσδοκίες
Το όνειρο της Ευρώπης 1999-2021€19.80Πιάνοντας το νήμα από το τέλος του Στην Ευρώπη, στο ξεκίνημα της νέας χιλιετίας, ο βραβευμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας Geert Mak εξετάζει τις πρωτοφανείς προκλήσεις με τις οποίες ήρθαν αντιμέτωπες οι αξίες της Ευρώπης.
Μαθαίνουμε για την προσεκτικά ενορχηστρωμένη καριέρα του Πούτιν, τον αυξανόμενο φόβο μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα, τη διαδικασία διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον «μεγάλης κλίμακας πνιγμό των φτωχών της Αφρικής» στη Μεσόγειο, τις αιτίες και το τεράστιο τίμημα της τραπεζικής κρίσης, την ανάκαμψη του αντισημιτισμού στην Πολωνία, την επιτυχία των λαϊκίστικων κομμάτων σε Ανατολική και Δυτική Ευρώπη, τη μεγάλη κρίση του ευρώ ιδωμένη από μια γωνιά της Αθήνας, την πορεία της Ουκρανίας μετά το 1999 και τα γεγονότα που οδήγησαν στην οριακή στιγμή της σύγχρονής μας ρωσικής εισβολής, τον ρατσισμό που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες στην πλούσια Δύση, το εθνικό όνειρο της Καταλονίας, το Brexit, την πολιτική του Τραμπ και την εκλογή Μπάιντεν, αλλά την πανδημία του κορονοϊού ως τα τέλη του 2021.
Ο συγγραφέας γράφει για τη χρηματοπιστωτική κρίση και την κρίση του ευρώ με αναλυτικά στοιχεία και περιγραφές σχετικά με τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους εκπροσώπους των ελληνικών κυβερνήσεων και στα Όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να αποφευχθεί το Grexit και να βρεθεί λύση στην κρίση χρέους της ελληνικής οικονομίας. Ταυτόχρονα, μεταφέρει και το πώς βίωσαν και βιώνουν οι Έλληνες αυτή την κρίση καθώς και τα αποτελέσματα της πολιτικής που επιλέχθηκε.
Επίσης, ο Μακ αναφέρεται διεξοδικά στο προσφυγικό – μεταναστευτικό όπως το έζησαν και το ζουν κυρίως οι κάτοικοι των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου: μέσα από τις μαρτυρίες ντόπιων αλλά και προσφύγων εκθέτει τα σοβαρά προβλήματα αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης στις χώρες υποδοχής αλλά και την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να τα αντιμετωπίσει με συντονισμένη προσπάθεια.
Συνδυάζοντας ιστορία και πολιτική και αντλώντας στοιχεία από τις επαφές του με πολλούς Ευρωπαίους, ο καταξιωμένος συγγραφέας επαναφέρει τον προβληματισμό για την ταυτότητα της Ευρώπης και αναζητά τα απομεινάρια του κοινού οράματος για ειρήνη, δημοκρατία, ευημερία.
- Μαρτυριες
Ένας άντρας
€26.90“Ένα μουγκρητό οδύνης και οργής υψωνόταν στην πόλη, και αντηχούσε ακατεύναστα, ανυποχώρητα, αφανίζοντας κάθε άλλο θόρυβο, τονίζοντας ρυθμικά το μεγάλο ψέμα. Ζει, ζει, ζει! Μουγκρητό που δεν είχε τίποτε το ανθρώπινο. Δεν υψωνόταν από ανθρώπινα όντα, πλάσματα με δυο χέρια και δυο πόδια και μια δική τους συνείδηση, υψωνόταν από ένα τερατώδες και ασύνετο θεριό, το πλήθος, το χταπόδι που το καταμεσήμερο, καλυμμένο από σφιγμένες γροθιές, στρεβλωμένα πρόσωπα, συσπασμένα στόματα, είχε κατακλύσει την πλατεία Μητροπόλεως, έπειτα είχε απλώσει τα πλοκάμια στους παρακείμενους δρόμους φράζοντάς τους, καταβυθίζοντάς τους με την ανηλεή λάβα που στο ορμητικό της πλημμύρισμα καταπίνει κάθε εμπόδιο, ξεκουφαίνοντάς τους με το ζει, ζει, ζει”.
Η Οριάνα Φαλλάτσι, σύντροφος του Αλέκου Παναγούλη τα τελευταία χρόνια της ζωής του, εκδίδει το Ένας άντρας τον Ιούλιο του 1979 στην Ιταλία, τρία χρόνια μετά τον αδόκητο θάνατό του σε ηλικία 36 ετών.
Το βιβλίο γίνεται παγκόσμια επιτυχία, μεταφράζεται σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες. “Είχε πεθάνει αυτός που αγαπούσα και είχα ξεκινήσει να γράφω ένα μυθιστόρημα που θα έδινε νόημα στην τραγωδία” γράφει η Φαλλάτσι. Και σε μια συνέντευξή της δηλώνει: “Διαβάζοντας Προπ, είδα πως η ιστορία του Παναγούλη αντιστοιχούσε στη δομή ενός παραμυθιού: Η μύηση, η περίοδος της μεγάλης δοκιμασίας, η επιστροφή στο χωριό, η τελευταία πρόκληση, η αποθέωση ή ο θάνατος”. Και συμπληρώνει: “Δε λέω ποτέ πως ήταν ήρωας -βεβαίως και ήταν ήρωας, αλλά μου φαίνεται περιοριστικό να το λέω-, ήταν πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα ένας ποιητής, ένας καλλιτέχνης, και ο ηρωισμός του ήταν απόρροια της ποίησής του”.
“Η συνάντηση του Παναγούλη με τη Φαλλάτσι ήταν όπως έπρεπε να είναι, για όλους εμάς που παρακολουθούσαμε. Εκδίκηση της ομορφιάς και της γενναιότητας απέναντι στη Χούντα, η οποία κράτησε έναν χρόνο ακόμα μετά την απελευθέρωση του Παναγούλη και τη γνωριμία τους. Οι φωτογραφίες τους με τις λεζάντες που πληροφορούσαν για τη σχέση τους ήταν θρίαμβος για εμάς που βομβαρδιζόμασταν από τις εικόνες της Χούντας. Πόσο όμορφοι ήταν εκείνοι οι δυο, πόσο άσχημοι όσοι τους κατηγορούσαν”. (Από τον πρόλογο της Άννας Δαμιανίδη στην ελληνική έκδοση) - Bιογραφία
Ο Γλέζος, ο Πικάσο και μια πέτρα
και άλλες αφηγήσεις€13.50«Μαύρη μέρα στο Παρίσι. Εκεί συναντήθηκα και με τον Jacques C., δημοσιογράφο της “Humanite” και φίλο μας. (…) Φεύγοντας (ο Jacques θα με πήγαινε μέχρι την Ουνέσκο, απ’ όπου είχα φύγει σκαστή για τη διαδήλωση), συνεχίσαμε την έντονη συζήτηση που είχε αρχίσει πρωτύτερα: ήμουν έξω φρενών που το γαλλικό Κ. Κ. και τα συνδικάτα δεν είχαν δραστηριοποιηθεί αποτελεσματικά, εφόσον ήξερα και από προσωπική πείρα τ μέσα και τι δύναμη κινητοποίησης διέθεταν. Και μια στιγμή: «Μη φωνάζεις!» μου λέει ο Jacques. – «Μα κι εσύ φωνάζεις», του λέω στον ίδιο τόνο και εγώ. – «Ναι, αλλά εγώ είμαι στο αυτοκίνητό μου», μου αντιτείνει. Απόμεινα! Μονομιάς κατάλαβα, τη λούστηκα, την κατάσταση της προσφυγιάς. Ήμουν σε ξένο αυτοκίνητο, σε ξένο τόπο, με δικαιώματα περιορισμένα, κατά παραχώρηση.. Και μ’ έπιασε ένα κλάμα… Φτάσαμε στην Ουνέσκο, κατέβηκα από το αυτοκίνητο, αλλά τα δάκρυα, ποταμός, κυλούσαν ασταμάτητα. Και καθώς δεν γινόταν να μην πάω στο γραφείο μου, μπήκα σ’ ένα φαρμακείο και ζήτησα κάτι ασυνήθιστο από τον ξαφνιασμένο φαρμακοποιό: «Κάντε με, σας παρακαλώ, να σταματήσω να κλαίω»…
Ο Jacques δεν είχε, βέβαια, καταλάβει τι «είχε ξεφύγει από το φράχτη των δοντιών του». Λίγους μήνες μετά μου κουβάλησε από την Αθήνα δύο βαλίτσες με ρούχα που του είχαν φορτώσει οι δικοί μας.
Επιλογές και συγκυρίες σε καιρούς δύσκολους οδηγούν σε αφηγήσεις όπου διαπλέκονται τεκμήρια και βιώματα – μια εφηβεία στον Εμφύλιο που τη διαδέχτηκε, δύο φορές, μακρόχρονος ξενιτεμός. Οι απρόσμενες καταστάσεις αναζητούν απαντήσεις, ενώ η διήθηση του χρόνου μεταφέρει στο σήμερα χτεσινές βεβαιότητες και αμφιβολίες. Τα αποτυπώματα στη μνήμη μπορούν να είναι ακόμα εύγλωττα; - Μαρτυριες
Στο ΕΑΤ-ΕΣΑ
Μια μαρτυρία για τα χρόνια της δικτατοριας€12.00Κάθε χρόνο στις 23 Ιουλίου πραγματοποιείται μια σεμνή τελετή στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, άλλοτε τόπο βασανιστηρίων και σήμερα Μουσείο Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Αντίστασης. Στο προαύλιο βρίσκεται η προτομή του Σπύρου Μουστακλή. Πολιτικά κόμματα και φορείς καταθέτουν στεφάνια. Ακολουθεί μια βουβή περιήγηση στον χώρο των κελιών και η εκδήλωση ολοκληρώνεται με μια σύντομη ομιλία.
Έπειτα από τόσες δεκαετίες, ξανάρχεται στο μυαλό το ίδιο ερώτημα: Άξιζε τον κόπο; Μήπως οι διαψεύσεις που ακολούθησαν μας οδηγούν σε μια επανατοποθέτηση; Για μένα, η ανάγκη να γράψω αυτό το βιβλίο λειτούργησε απελευθερωτικά. Η μνήμη δεν είχε ξεθωριάσει, λες και περίμενε να έρθει η ώρα να καταγραφεί εκείνη η “περιπέτεια” που ζήσαμε τότε.
Η ιστορική δράση κρίνεται μέσα στο πλαίσιο των συνθηκών που τη γέννησαν. Η χούντα του 1967-1974 υπήρξε μια ύβρις. Τόσο εγώ όσο και άλλοι θεωρήσαμε ότι δεν μας ταίριαζε να παραμείνουμε αδρανείς απέναντί της. Τώρα όμως, βλέποντας τα πράγματα ύστερα από τόσα χρόνια, εκτιμώ ότι λίγα κάναμε. Έπρεπε να φανούμε ακόμα πιο πείσμονες στον αγώνα μας για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, για τη δημοκρατία, για την πατρίδα και την ελευθερία.
